Nga Elisa Dedja
Në zemër të Rafah-s, toka dridhet nga shpërthimet dhe ajri mban aromën e barutit. Pamjet e njerëzve që ikin nga shtëpitë e tyre të shkatërruara janë pamje të cilat më kanë mbetur në mendje këto ditë. Në secilën fytyrë të frikësuar, shoh historinë e një familjeje që lufton për mbijetesë, për një shpresë, për një të ardhme më të mirë. Dhe, kur mendoj për këtë tragjedi të largët, nuk mund të mos kujtoj dhunën që ndodh në prag të derës sonë, këtu në Shqipëri.
Dhuna familjare është një luftë e fshehtë, një luftë pa armë të zhurmshme, por me plagë që janë po aq të thella dhe të dhimbshme. Në çdo rast të një gruaje të dhunuar, të një fëmije të abuzuar, shoh pasqyrën e shoqërisë sonë, një pasqyrë që reflekton një realitet të hidhur dhe të papranueshëm. Në Rafah, bombat shkatërrojnë ndërtesa ndërsa në Shqipëri, dhuna në familje shkatërron shpirtra.
Më kujtohet një histori që më tronditi thellë. Një nënë nga një fshat i vogël në jug të Shqipërisë, e rrahur nga burri i saj, kishte gjetur kurajon të kërkonte ndihmë. Ajo tregoi për vitet e abuzimit, për netët e gjata të kaluara me frikë, për sytë e trishtuar të fëmijëve të saj që shihnin gjithçka pa mundur të bënin asgjë. Kjo histori, si shumë të tjera, është një thirrje për ndihmë, një thirrje që duhet të na zgjojë të gjithëve.
Kur shohim lajmet nga Rafah dhe dëgjojmë për bombardimet dhe shkatërrimet, është e lehtë të ndjehemi të pafuqishëm, të mendojmë se këto janë probleme të largëta që nuk mund t’i zgjidhim. Por e vërteta është se dhuna, pavarësisht se ku ndodh, është një plagë e përbashkët e njerëzimit. Nëse nuk mund të ndalojmë bombat në Rafah, mund të ndalojmë grushtet që bien mbi gratë dhe fëmijët në Shqipëri. Nëse nuk mund të rindërtojmë ndërtesat e shkatërruara nga lufta, mund të rindërtojmë jetët e shkatërruara nga dhuna familjare.
Për të bërë këtë, duhet të veprojmë. Duhet të krijojmë një sistem mbështetës të fuqishëm për viktimat e dhunës në familje. Duhet të rrisim ndërgjegjësimin dhe të edukojmë shoqërinë tonë për barazinë gjinore dhe të drejtat e njeriut. Duhet të ndalojmë së mbylluri sytë dhe të fillojmë të flasim hapur për këtë plagë të rëndë që po shkatërron familjet tona.
Çdo herë që një grua ngrihet dhe tregon historinë e saj, ajo është një akt guximi. Çdo herë që një fëmijë qesh pas një periudhe të gjatë dhune, është një akt shprese. Dhe çdo herë që ne, si shoqëri, bëjmë diçka për të ndihmuar, është një akt dashurie dhe humanizmi.
Në fund të ditës, duhet të kuptojmë se ne jemi të gjithë të lidhur. Dhuna në Rafah dhe dhuna në familje në Shqipëri janë dy anët e së njëjtës monedhë. Ato janë pasqyra të një bote që duhet të ndryshojë. Dhe ky ndryshim fillon me ne. Me mua dhe me ty. Le të ngrihemi së bashku dhe të bëjmë gjithçka që mundemi për të ndalur dhunën, për të shëruar plagët dhe për të ndërtuar një të ardhme më të mirë për të gjithë.
