Nga Agron Gjekmarkaj
Dje pata kenaqësinë të pritesha në selinë e vatres në New York në një bashkëbisedim me vatranet në 100 vjetorin e mardhenjeve SHBA-Shqiperi.
Kenaqesi është të konstatosh që “Vatra” mbetet ndonese brezat dhe kohet ndryshojnë.
Kështu ndodh sepse “vatra” është ideja dhe jo personi, është dashuria e tyre për vëndin amë, është mirnjohja dhe miqesia e perjetshme e shqiptarve me SHBA që të kujton atë sokellimen e kohrave të dikurshme “mbahu nëno mos kij frikë se ke djemtë më Amerikë”.
Bukur të shohesh që shqiptaret jetojnë me shqetesimet e vendit amë, me ngjarjet, perspektivat dhe personazhet.
Keq e perjeton që ne nga Shqiperia për ta pothuaj nuk bëjmë asgjë veçse fjalime.
Po kaq i kishte trazuar ata edhe kriza e Opozites!
Personalisht gjykoj se klima e debatit është më mirë se uji i ndenjur i hipokrizisë apo nënshtrimit.
Pritat që me behen me porosi kudo qofshin në New York a në Tiranë bashkë me gjyqet mediatike dhe genjeshtrat e trasha që perhapin as më trembin, as me ndalin e as me ndryshojnë mendim.
Edhe pesë veta që formojnë një pritë meritojnë respekt e marrin pergjigje edhe pse nuk perfaqesojnë një organizatë ashtu siç një person nuk perfaqeson një parti, një shoqeri apo një komb, edhe kur bën turpe si inicimi i peticionit kunder ambasadores Yuri Kim.
Shkrim amorf.
Pa ide. Pa objekt. Pa bosht. Pa kokë. Pa mes. Pa bisht.
Nga fillimi në fund një shkrim fyl.
Se çka ka dashur të thotë, e di vetëm koka e të marrosurit nga deliri i madheshtisë, si gjeli me një këmbë, duke kënduar mbi shtogun e rritur mbi m…..