Nga Edison Ypi
Ka ca vjet, në qoshen e dritares nga ana e kanatit që e hap rrallë, ca pëllumba të kaftë ngritën fole.
Ishte mahnitëse t’i shihje pëllumbat si sillnin nga kushedi se ku fije bari të thata kapur me sqep që i shtronin në fole për dyshek.
Fluturojnë pëllumbat pallat më pallat, kat më kat, ballkon më ballkon, mbi terraca, turlilloj kablla, tela nderës të rrobave, lëshojnë glasa mbi makina. Fluturoj dhe unë duke i ndjekur ata me sy, vallen e tyre për mbijetesë, dhe knaqem e knaqem tue u qeshë.
I kam parë gjatë viteve klloçkat e pëllumbave mbi vezë për ditë të tëra, derisa shpërthente jeta, pëllumbat e porsalindur fluturonin nëpër qiejt e kaltër të mëhallës time plot me kablla interneti dhe rroba mbi tela pa gjëmba.
Kaluan nja katër a pesë vite.
Para nja një jave pashë në folezë dy vezë të vogla të bardha.
Prej dy ditësh mbi ato dy vezë rri ulur klloçka pëllumbeshë. Kur unë hap dritaren, klloçka nuk lëviz, nuk trembet, nuk largohet, nga vezët që po ngroh.
Sot në mëngjez, sapo hapa dritaren, më vajtën sytë te foleza, ndërtuar pa leje nga Bashkia, materniteti i vogël me fije bari. Klloçka kishte ikur. U habita. U tremba. U afrova për të parë më mirë çfarë kishte ndodhur.
Nga dy vezë të vogla të bardha, pashë dy pëllumba të porsalindur. Nuk lëviznin. Rrinin strukur pranë njëritjetrit.
Asnjë shenjë jete. S’mund të ishin në gjumë pas tre orësh që kishte lindur dielli. Me siguri kishin vdekur. Ose kishin lindur të vdekur.
Pra klloçka, pasi kishte braktisur dy zogjtë e lindur të vdekur, kishte braktisur edhe dritaren duke e shndrruar nga dritare e gjallë në dritare të braktisur, dritare të vdekur, arkivol. Njëri horizontal, tjetra vertikale, s’ka gjë që t’i ngjajë arkivolit më tepër se një dritare e braktisur. Jo vetëm aq. Bashkë me dritaren, klloçka më kishte braktisur edhe mua që më zbaviste me lodra fluturake për të cilat e shpërbleja me kokrra gruri. Zogu i vdekur, dritarja e braktisur, unë i harruar. Tre braktisje rrjesht. Shtëpi e braktisur, fshat i braktisur, qytet i braktisur, shtet i braktisur, s’janë asgjë përpara një dritareje të braktisur. Mirë zogjtë e vdekur dhe dritarja e braktisur, po ç’ne mbi mua gjith ky tersllëk ? S’i kam bërë keq kurrë, kurrkujt. Ndonjë zagari nga ata që i kanë kalamajtë të komshiut ndoshta nuk i vjen zëri, por fakti është se s’kam dëmtuar sadopak kurrë askend.
Sillu e sillu nëpër shtëpi duke menduar për një funeral të denjë për pëllumbat e braktisur të vdekur.
Më së fundi i dhash karar se, arkivoli i praruar prej dru arre, makinë e zezë, kortezh mortor, muzika funebre, hoxha, prifti, babai teqesë, nuk ishin për këtë rast. Pëllumbat e vdekur, bashkë me folenë me fije bari, mendova t’i var një dron. Dronin ta urdhëroj të fluturojë mbi qiejt e mëhallës time derisa t’i mbarojnë bateritë.
Vendi më i mirë ku pëllumbat e vdekur të vdesin për së dyti në përplasje me tokën pasi të mbarojnë bateritë e dronit, pra vendi ku të mbarojë ky fluturim i fundit për në botën tjetër i dy pëllumbave që u bënë viktima të pafajshme në dritaren time, është mbi tavolinën e kioskës ku një gramshak i paditur dhe një kosovar naiv po pinë kafe dhe po llafosen për politikë.
Bëra gati dronin. Hapa dritaren. Kur ç’të shoh ! Klloçka pëllumbeshë, këtë herë edhe më trime, edhe më e vendosur për të mos lëvizur, ishte ulur mbi dy zogjtë e vdekur.
Sado e vendosur kjo pëllumbeshë për të rritur kalamaj, thash’ me vete, nuk mund të jetë aq budallaçkë sa të ulet të ngrohi zogjtë e vdekur. Se edhe po i ngrohu, nuk mund t’i ngjalli.
Kaluan nja dy orë.
Vajta të shoh nëse klloçka ishte bindur apo jo se përfundi nuk kishte vezë, as zogj, por arkivol.
Klloçka kishte ikur.
Afrohem për të parë më mirë.
Kontrolloj me gishta sytë nëse i kisha në vend apo kishin braktisur gropat.
Zogjtë “e vdekur” pulsonin lehtë. Aq lehtë sa mezi vërehej.
Ishin gjallë apo kurrë nuk kishin vdekur ?!
Pulsi i matur me sy, nja 60.
Me kalimin e orëve, zemra vazhdoi tu rrihte më shpejt, ndoshta nja 80 herë në minutë.
Klloçka erdhi u ul mbi zogjtë e gjallë, kur u ngrys.
Nuk dua ta di çfarë do ndodhi gjatë natës, dhe nesër e tutje. Rëndësi ka që ato që u dukën vdekje dhe braktisje, kishin qënë, si në Librat e Shenjtë, Ngjallje dhe Ardhje.
