Nga Ervin Lera
Duke parë programe televizive, propagandistike me dogma qesharake mbi demokracinë dhe diktaturën shqiptare, përballë atyre botërore për një moment më erdhi të qesh. Por, në të vërtetë është për t’i rënë murit me kokë, sepse absurdi tejkalon logjikën…
Një personalitet publik, vazhdon dhe i mëshon faktit, apo evidencës (ndjesë për huazimin gjuhësor), se ao që ndodhin në Shqipëri nuk ndodhin në asnjë vend tjetër të botës, dhe se ne shqiptarët jemi raca e shtatëdhjetë e tretë e botës, në qoftë se bota njeh shtatëdhjetë e dy raca.
– Publicitet –
Po sikur t’i marrim problemet të gjitha me radhë? Dhe ta nisim nga homofobia sipas orientimit seksual (sepse zonja, së cilës i referohem, është mbështetëse e të drejtave të komunitetit LGBTIQ+), dhe të nxjerrim përfundime?
Unë nuk kam asnjë ndroje, pasi jo vetëm nuk kam asnjë pëlqim për komunitetin LGBTQI+, por jam shumë i gatshëm në çdo çast, ta them shumë publikisht se, nuk i mbështes aspak. A më bën kjo homofob? Them se jo, sepse unë nuk ia diktojë askujt orientimin e vet seksual, sidoqoftë të vetëzgjedhur. Por, as të tillët nuk duhet t’ia diktojnë me dogmën e vet qesharake, të pakuptimtë, të pajustifikuar (dhe shkencërisht psikopatike) dikujt tjetër – të paorientuar si duhet për shkak të moshës, pavarësisë apo ndikimit familjar e shoqëror – të zgjedhë atë që dikush, tashmë i/e orientuar psikopatisht seksualisht, ia propagandon.
Deri vonë, madje edhe këto kohë, orientimi jonatyral seksual, është trajtuar si çrregullim psiqik. Kjo mjafton që të jemi të gjithë shumë të kujdesshëm me teorinë e lirisë dhe të drejtës njerëzore, në emër të parimeve të të Drejtave të Kartës Universale të Njeriut.
Të drejtat e grave përshembull kanë mbizotëruar botën, tashmë prej një shekulli, me pretendimin se shkelen, shtypen dhe shfrytëzohen. Sa është e vërtetë kjo? Aspak, sepse askush që nuk pranon të jetë i shtypur dhe/ose i shfrytëzuar, nuk mund të shtypet dhe shfrytëzohet? aq më pak gratë, të cilat “fusin djallin në shishe”.
Sipas referueses, në Shqipëri jetojmë në diktaturë sepse liria e fjalës është e mohuar (!) ndërkohë që, nuk ka mbetur asnjë personalitet, figurë publike, personazh apo titullar, pa u prekur e pa u përmendur për afera dhe marrëdhënie të hamendësuara apo të thashethemuara rrugëve dhe trotuareve.
Asnjë media, e printuar, audio, e shkruar, audio-vizuale, apo e çdo lloji qoftë, nuk ka mbetur pa përmendur mëkate, shkelje ligjore/morale/qytetare dhe parimore. Çdo dyshim i thashethemuar, për të akuzuar dhe të nënhetuar qofshin të përkushtuar apo abuzues në detyrë, përfitues realë apo imagjinarë, të përdorur e të papërdorur në poste publikë ose të tjera, nuk është lënë pa u përmendur ekraneve e portaleve.
Mos ndoshta, kjo teoria dhe përkufizimi, për “dukuritë shqiptare” në vlerësimin publik, janë thjesht dhe vetëm, provincializma të vetëpagëzuara? Me të cilat na duhet të justifikojmë abuzivizmin shoqëror për të arritur, audiencën dhe përfitimin e kërkuar për interesa shumë të ngushtë personalë?
Pa t’i vëmë gishtin kokës, e mos të mbetemi peng i arkaizmave teorikë, se diktaturat janë aksion kundër demokracisë, jo diktaturat janë gjendje abuzuese dhe manipulatore të disa pseudopersonaliteteve publikë, të cilët kanë vetëm interesa personalë përfitimi dhe abuzimi.