Ish-Presidenti i SHBA-ve, Bill Clinton, dhe autori bestseller James Patterson zbuluan për BBC-në se si jeta reale ka ndikuar në thriller-in e tyre të ri politik, The First Gentleman (Zoti i Parë).
Çfarë ndodh kur bashkëshorti i presidentes del në gjyq për vrasje? Ky është nyja e misterit në bashkëpunimin më të fundit mes ish-Presidentit Bill Clinton dhe mjeshtrit të thriller-it, James Patterson, The First Gentleman. Është një roman që vetëm këta të dy mund ta kishin krijuar, pas suksesit të madh të librave të mëparshëm të tyre, The President Is Missing (2018 – tre milionë kopje të shitura) dhe The President’s Daughter (2021).
Patterson është ndër më të mëdhenjtë në botën e thriller-it (me mbi 230 milionë libra të shitur në mbarë botën), por siç thotë Clinton, një adhurues i hershëm i këtij zhanri, për BBC-në: “ishte thjesht një aventurë në pleqërinë time” kur bashkëpunuan për herë të parë. Dhe është e dukshme, kur flet me ta, se sa shumë po e shijojnë ende bashkëpunimin e tyre.
Romani i tyre i ri fokusohet te Presidentja amerikane Madeline Wright dhe bashkëshorti i saj, Cole Wright, një ish-yll i futbollit amerikan. Ai ende mban plagët e karrierës së tij dhe kërkon një qëllim në Shtëpinë e Bardhë, ndërsa përpiqet të pastrojë emrin e tij në një gjyq për vrasjen e një tifozeje më shumë se 20 vite më parë.
Është një përzierje klasike e hetimit policor me dramën në sallën e gjyqit, ku gazetarë, detektivë dhe operativë politikë punojnë për të zbuluar të vërtetën se kush e vrau tifozen – dhe për të nxjerrë të pafajshëm Zotin e Parë (bashkëshorti i Presidentes)– ose për ta shkatërruar atë dhe agjendën politike të bashkëshortes së tij. Dhe, sigurisht, roli i Zotit të Parë është një që Presidenti Clinton mund të kishte marrë nëse gruaja e tij, Hillary Clinton, do ta kishte fituar zgjedhjet presidenciale të vitit 2016 ndaj Donald Trump.
“Pati raste në Shtëpinë e Bardhë… ku ndihesha sikur, në mendjet e atyre që më mbulonin, isha më shumë një rrëfim sesa një histori”, thotë Bill Clinton.
Është e qartë se presidenca e Bill Clinton ende e ndjek atë ndërsa shkruan. “Pati raste në Shtëpinë e Bardhë, dhe jo vetëm kur republikanët po përpiqeshin të më shkarkonin, por edhe kur po kalonim çështje vërtet të vështira dhe kontradiktore, ku ndihesha sikur, në mendjen e gazetarëve që më mbulonin, isha më shumë një rrëfim sesa një histori. U përpoqëm ta përfshinim të gjithë këtë në libër.”
Megjithatë, në vend që të fokusohet vetëm te çifti presidencial, libri ka në qendër një çift gazetarësh. Gazetarja e pavarur hetimore dhe avokatja Brea Cooke dhe partneri i saj, Garrett Wilson, janë duke hetuar zhdukjen e Suzanne Bonanno, një tifozeje që Zoti i Parë kishte një lidhje kur luante për ekipin e futbollit New England Patriots, 17 vite më parë. Duket sikur Wright mund ta ketë vrarë atë, ndërsa Cooke dhe Wilson zbulojnë se çfarë ka ndodhur vërtet dhe ku mund të jetë trupi i saj. Frymëzuar nga një dyshe ikonike si Bob Woodward dhe Carl Bernstein, Patterson thotë se është e natyrshme që gazetarët të jenë në qendër të romanit: “gazetarët, ndonjëherë e meritojnë çfarë u ndodh, por shumica e gazetarëve duan të arrijnë te e vërteta… Kjo është ajo që duam që gazetarët të bëjnë.”
Clinton, i cili ka pasur përplasjet e tij me gazetarë të prirur ndaj teorive të konspiracionit gjatë viteve, pajtohet se edhe në një epokë të polarizimit të thellë politik, gazetarët e ndershëm do të kenë sukses:
“Unë ende besoj se të jesh në gjendje të ngrihesh si një person i veçantë që thotë të vërtetën, edhe kur do të thotë: ‘Kam gabuar, por ja çfarë mendoj se është e vërteta.’”
Dhe kur historia të shfaqet në Hollywood (është shitur dhe po shkruhet nga Steven Knight i Peaky Blinders), është e mundshme që Brea Cooke do të jetë personazhi qendror – gazetarja që kërkon të vërtetën.
Por The First Gentleman nuk është vetëm një dramë gjyqësore. Është ndoshta thriller-i i parë në histori që ka në qendër të ngjarjes një marrëveshje të madhe për borxhin dhe shpenzimet e SHBA-ve. Pa zbuluar fundin, le të themi vetëm se Presidentja Wright paraqet një plan për të zgjidhur shpenzimet për përfitimet sociale dhe për të balancuar buxhetin. Ky libër po del në të njëjtën kohë që Donald Trump dhe Partia Republikane po prezantojnë planet e tyre. A mund të funksionojë propozimi i Presidentes Wright? Patterson bën shaka: “Ne kemi një projekt-ligj të madh dhe të bukur në librin tonë.”
Futja e disa informacioneve thelbësore është pjesë e mënyrës sesi ata e shohin lidhjen me lexuesin, thotë Clinton:
“Mendoj se njerëzit nuk kanë problem të mësojnë diçka të dobishme ndërsa argëtohen me një histori jashtëzakonisht të mirë.”
Në librin e tyre të parë ishte kibernetika, tani janë negociatat për buxhetin.
“Në fillim, ishte një rrëmujë”
Dhe në përpjekjen e tyre të tretë, çfarë kanë mësuar këta dy autorë nga njëri-tjetri?
Për Patterson, gjithçka ka të bëjë me kërkimin dhe autenticitetin, dhe pasi përfundoi kujtimet e tij së fundmi, ai është më i përqendruar tek “kushtimi më i madh ndaj fjalive… Mendoj se jam më i mirë se kurrë më parë, mes të qenit realist dhe vetëdijes për çdo fjali.”
Por edhe për këtë dyshe me përvojë, versionet e para të librit ishin të vështira. Patterson pranoi:
“Në fillim, ishte një rrëmujë, sinqerisht, gjë që nuk na kishte ndodhur kurrë më parë. Nuk kishim presidenten, dhe personazhet nuk ishin të mirë. Gazetarët nuk ishin të mirë. E dinim përafërsisht çfarë ishte historia, por personazhet ishin krejtësisht të gabuara.”
Dhe më pas Clinton e thirri një natë dhe i tha:
“Kam një problem serioz. Nuk më intereson fare për asnjë nga këta personazhe.”
Ata shtuan thellësi dhe skena për t’i bërë personazhet më të gjallë.
Por, edhe pse janë bashkëpunëtorë të ngrohtë, ata bashkohen edhe nga një mënyrë e përbashkët e të shikuarit të botës. Patterson e përshkruan kështu:
“Një nga gjërat që kemi të përbashkëta, është se e shohim botën jo bardh e zi. Gjithmonë është e ndërlikuar. Është e hollë, me nuanca, dhe mendoj se kjo është një nga arsyet pse mund të punojmë bashkë.”
Dhe në fund, ajo që e shtyn romanin drejt një fundi plot kthesa, është ndjenja e detyrës. A do të bëjë presidentja gjënë e duhur për bashkëshortin e saj dhe për vendin?
Jehojnë fjalët e Clinton:
“Një gjë që e di mirë: kur pala tjetër të shpall luftë në Shtëpinë e Bardhë, ti prapë duhet të paraqitesh dhe të bësh punën.”
Në një moment të trazuar, ky thriller nga një ish-president mund të ofrojë një këshillë thelbësore për udhëheqësit botërorë.
