Nga Kimete Berisha
Dashuria e femrave është fatale.
Ne jemi të trenta kur dashurojmë.
Nëse jemi të lumtura – e ëmbëlsojmë kripën (se besoj e dini se kripa ka sheqer), e nëse jemi të trishtuara, mund ta helmojmë lumin.
Mjjafton zemërimi i një gruaje për ta helmuar një lum.
Ju kam treguar:
Deri vonë e kam pasur zanat që, për shembull, kur e simpatizoj një burrë të Shqipërisë (nëse mund ta përdorim fjalën ‘burrë’), e dua krejt Shqipërinë, krejt të mirë më duken, dhe veç fjalë miradije kam për krejt popullin.
Por kur nga i njëjti ‘burrë’ zhgënjehem e ia marr inat – pastaj ia marr inat krejt Shqipërisë, komplet.
Kështu dashurojnë femrat – me shumicë. Dashurisë së tyre ua sheh sherri krejt familja, katundi, qyteti, dynjaja.
Femrat e ndërrojnë emrin e tyre, identitetin e tyre, i redaktojnë dëshirat e tyre për dashuri: shkojnë te burri (e ndryshojnë mbiemrin), e ndërrojnë edhe fenë (nëse lypset) për dashuri.
E pastaj, në fund, kur femrave u mbeten vetëm eshtrat dhe cuklat – e kuptojnë se ‘o ku-ku s’paska dashuri’!
Pastaj ‘femra bëhet grua e pjekur’ dhe krejt botën e sheh si mashkullin me të cilin jeton – gërrxho.
Pastaj, edhe s’ka tigër që të duket mjaftueshëm i rrezikshëm.
Nuk ka krijesë më të dëshpëruar se sa gruaja të cilës burri i saj i duket ‘i pafuqishëm’!
P.S. ‘Mbylli sytë dhe shih’!
Shkruajtur me shumë ndjenjë e dhimbje therëse në shpirt….
Por, janë një realitet, do apo nuk do, ku femrat, në vjeshtë, nderrojnë mbiemrat, në vjeshtë, pemëve u bien gjethet.
Pemë dhe femër, besoj janë një, në kuptimin e thellë dhe maisës të aftësive riprodhuese dhe të krijimit të jetës, që nuk ofrohet nga asnji mashkull. Mjafton vetëm një bletë, për të kryer polenizimin e një pylli…..
Me konsideratë Kimet.