Si e ka përjetësuar ish-presidenti cilësimin “kriminel” të babait të tij, gjeneral Spiro Moisiut. Pse ai thotë se Lufta Antifashiste është margaritar në historinë tonë kombëtare. Atë që nuk e bëri Berisha, e bëri Edi Rama me rehabilitimin e Mit’hat Frashërit. Kriza aktuale politike dhe si është sjellë presidenti Moisiu në një rast të ngjashëm me Nanon dhe Berishën 14 vite më parë… Gabimet e Ramës në qeverisje dhe rrugëzgjidhja. Pse Alfred Moisiu shprehet: Zoti na ruajtë nga çmenduritë!
– Zoti President, ndër 265 të shpallurit si “kriminelë” nga Instituti për studimin e krimeve të komunizmit, ishte dhe babai juaj, Gjeneral Spiro Moisiu. Çfarë ndjetë kur e lexuat atë listë dhe cilësimin që i bëhej babait tuaj?
– Sinqerisht u befasova, pasi gjatë gjithë kohës për Spiro Moisiun, janë dëgjuar vetëm fjalë të mira. Dhe kjo jo vetëm nga historianë e personalitete, por edhe nga njerëz të thjeshtë. Edhe kur ndërroi jetë, më kujtohet që na kanë ardhur për ngushëllim në shtëpi njerëz fare të panjohur, thuajse nga gjithë viset e Shqipërisë, të cilët e njihnin apo kishin dëgjuar për të jo vetëm si luftëtar trim, por edhe si njeri dashamirës, që hynte lirshëm në bisedë me njerëzit edhe për hallet e tyre. Kishte ndër ta që e njihnin edhe si gjuetar. Po kështu shprehnin respekt të veçantë për babain edhe individë që e kishin takuar gjatë luftës, ose dikush që kishte qenë ushtar me të gjatë 1940-s. Prandaj, kur e lexuam emrin e tij ne listën e “kriminelëve” të luftës, jo vetëm ne familjarët, apo të afërm dhe miq të tij jemi shumë të befasuar, por edhe mjaft të panjohur na kanë shprehur indinjatën për diçka të tillë!!! As edhe në këto vitet e demokracisë, për Spiro Moisiun absolutisht nuk është dëgjuar nga askush asnjë fjalë në sensin negativ. Tani na doli kriminel!! Turp për ata që e thonë kaq lirshëm, pa asnjë argument, pa asnjë akuzë, pa asnjë vendim gjykate, në mënyrë tërësisht të papërgjegjshme, duke na krijuar si familje padrejtësisht një shqetësim të tillë.
– Atëherë si ta konsiderojmë një akuzë të tillë nga një institucion zyrtar?
– Të lëshosh akuza të tilla të pabazuara askund, për tim atë, që tërë jetën ka kontribuar për vendin, kjo nuk është vetëm papërgjegjësi maksimale dhe shtrembërim me dashakeqësi ndaj realitetit ekzistues si Komandant i Luftës NÇL, por në përgjithësi edhe një tendencë e qëllimshme që mund të na çojë si komb në vetasgjësim. Më kujtohet një thënie e Balzakut se: “Kush humbet respektin për të parët e tij, ndihmon në shaktërrimin e atdheut të vet”. E pra, kush nuk e di le ta marrë vesh se Spiro Moisiu gjatë gjithë jetës së tij ka marrë pjesë në gjashtë luftra për vendin, duke filluar që nga 1920-ta në Martanesh (në moshën 20 vjeçare), kundër pushtuesve serbë e deri në Luftën Antifashiste Nacional-Çlirimtare.
Duke kërkuar nëpër materiale të ndryshme për jetën e Spiro Moisiut, fare rastësisht ndesha në disa rrjeshta të një kënge labe, dedikuar aktit të tij patriotik në vitin 1940, gjatë Luftës Italo- Greke, si më poshtë:
Kush e njeh Spiro Moisinë,
asllan e vetullazinë,
shqiptar i gjakut ilirë,
kumandant mbi ushterinë,
na nderoi Shqipërinë,
në Korçë e bëri belinë,
kur vu në rrezik zoinë,
për të ndihmuar Greqinë,
hapi luftë me Italinë.
– Pavarësisht se nuk shprehet, duket se futja e Spiro Moisiut në listëtn e “kriminelëve” ka të bëjë me aktivitetin e tij pas luftës, pra në kohën që ish-partizanët morën pushtetin. Apo jo?
– Kjo duket qartë. Por, ka edhe shumë dëshmi të tjera që vërtetojnë atdhetarizmin e SpiroMoisiut gjatë luftës dhe pas saj. Edhe zoti Tomorr Dosti, në një shkrim publikuar në Gazetën Shqiptare me 4 shkurt 2013, ndër të tjera shkruan: “… Njëherë na ka ndodhur një fenomen, që na ka lënë me gojë hapur dhe shumë të shokuar. Ka qenë pikërisht momenti që ne mbaruam një izolim shtatëditor, veprime nga shteti i asaj kohe, me rastin e një feste që ishte në Tiranë. Kuptohet, ashtu siç thoshin ata, i bënin që të merrnin masa ndaj elementëve për të parandaluar sipas tyre ndonjë incident apo atentat të mundshëm. Gjithsesi si mbaruam izolimin, pas festës vjen në qeli dhe na nxjerr operativi Fadil Pineti. Ai na çoi në zyrën e komandantit të garnizonit, pra Spiro Moisiut. Spiro duhet të firmoste procesverbalin e lirimit dhe të dërgimit tone në repart. Në atë moment operativi, pra Pineti, na ka folur me tërsëllim që të kishim vëmendje, sepse partia i shtyp armiqtë dhe vigjilencës së saj nuk do të mund t’i shpëtonte askush etj. Pas kësaj ai u largua. Ngelëm vetëm me komandant Spiron. Ai pasi pa që nuk ishte njeri dhe jashtë rreth e qark, mbylli derën me kujdes, mandej na u drejtua me zë të ulët prindëror, për të mos na dëgjuar kush, duke thënë: “Dëgjoni mor djem, ju e shikoni si janë punët. Ju duhet ta kuptoni se po vuani dhe po paguani kusuret e të tjerëve, por duhet të bëni kujdes. Nuk bëhet shaka. Ju as biseda nuk duhet të dëgjoni, jo më të merrni pjesë ku ka grumbullime shokësh. Ndaj largohuni menjëherë debateve, shikoni punën tuaj dhe absolutisht as të merrni e as të përcillni fjalë se jeni shumë në rrezik”. Pastaj na hodhi dorën me ngrohtësi në shpatulla, duke na përcjellë për tek dera me fjalën magjike “Bëni kujdes!”. Ajo dorë dhe ajo fjalë e ngrohtë do të na mbeteshin të pashlyeshme gjatë gjithë jetës sonë. E ndërkohë ne kuptuam shumë mirë se Spiro Moisiu nuk ishte fare dakord me ato që bëheshin në lidhje me persekutimin e njerëzve të pafajshëm”.
Ja pra ky ishte “krimineli” Spiro Moisiu, që me paturpësinë dhe papërgjegjësinë më të madhe këtë cilësim ia dha Instituti i Studimeve për Krimet dhe Pasojat e Komunizmit. Pa folur këtu se në atë farë liste, që nuk mund të perceptohet, janë përfshirë dhe dëshmorë të Atdheut!! Këto veprime të papërgjegjshme vetëm këtu tek ne mund të ndodhin dhe askund tjetër. Mandej më befasues është fakti që konsiderohen punë dhe zbulime shkencore prej tyre, të cilët paguhen me taksat e shqiptarëve!!
– Unë e di që ju keni një nderim të veçantë për Luftën Antifashiste. Jemi në vitin jubilar të 75 vjetorit të çlirimit të Shqipërisë. A është normale të përbaltet dhe të nxihet ajo luftë nga ish-ballistët dhe pinjollët e tyre që aktualisht financohen nga shteti?
– Dihet historikisht, se ne shqiptarët kemi luftuar gjithë jetën, duke filluar që për Romakët, Bizantët, Osmanët, Napolonin, Alfonsin e Napolit e të tjerë, kurse për veten tonë kemi derdhur gjak vetëm tri herë: në kohën e Epopesë së Skënderbeut, në Luftën e Dytë Botërore gjatë Luftës Nacional Çlirimtare si dhe gjatë luftës së UÇK-së, në Kosovë. Por ja pra është me të vërtetë për të ardhur keq se edhe këtë Luftë të shqiptarëve, këta të ashtuquajtur studiues të sotëm duam të na i çojnë në esfel! Por ama le ta mësojnë, nëse nuk e dinë, se LNÇl është një margaritar i ndritshëm në gjerdanin e zhvillimeve të historisë tonë kombëtare, me të cilën kombi ynë është mburrur me të drejtë, jo vetëm gjatë asaj kohe, por dhe sot e kësaj dite. Ndaj sido që të flasin individë të tillë, kurrë nuk e errësojnë dot Luftën Nacional Çlirimtare, që na vendosi në radhët e aleancës më të madhe botërore, e cila u ndesh me rrezikun kryesor të kohës, duke ruajtur Shqipërinë nga copëtimi i mëtejshëm. Ndaj sido që të flasin individë të tillë, kurrë nuk mund ta zhbëjnë dot Luftën Antifashiste Nacional Çlirimtare. E them këtë jo vetëm sepse kështu e konsiderojmë ne që kemi qenë pjesëtar të asaj epopeje të madhe shqiptare, por edhe shumica dërrmuese e popullit tonë të tillë e gjykojnë luftën e asaj kohe, përfshi edhe ata që nuk kishin mundësi për të qenë më aktivë në ndihmë të saj.
– Pavarësisht kontributit të babait tuaj, ju zoti President keni qenë edhe dëshmitar dhe pjesëmarrës i asaj lufte. Si e kujtoni atë?
– Duke shkuar në ato vite, mbaj mend se isha pa mbushur10 vjet, kur Shqipëria u pushtua nga fashistët italianë. Të detyruar nga pushtimi që të gjitha familjet e oficerëve shqiptarë të garnizonit të Shkodrës morën rrugën për në Podgoricë të Jugosllavisë, dhe pas dy javëve të qëndrimit në atë qytet, policia jugosllave me forcë na detyroi të ktheheshim prapë nga kishim ardhur. Në Shkodër mbërritëm natën, të lodhur dhe të frikësuar nga ndodhitë, u detyruam të flinim tek fqinjët tanë. Në mëngjes kur dola në rrugë, si fëmijë që isha, u tremba kur pashë njerëz me uniformë ushtarake të panjohur, që flisnin një gjuhë të padëgjuar për mua! Më e keqja ishte se ata silleshin si zotër të vendit tim. Këto momente për mua kanë qenë rrëqethëse dhe të paharrueshme, për gjithë jetën time. Pra, kur unë në atë moshë ndjeva urrejtje ndaj tyre, po të rriturit?! Sigurisht që ata e ndjenin veten edhe më keq. Sigurisht që ajo gjendje emocionale u shtua edhe më shumë kur më pas pamë ndryshimin e flamurit dhe që shqiptarët e shihnin veten si të huaj në vatrën e tyre, pra u realizua pushtimi i Shqipërisë. E pikërisht ajo situatë e ndodhur që gjithkush që ndjeu çizmen e të huajit rrëmbeu armët dhe doli në male. Sikurse dihet, lufta u organizua në çeta, më pas në batalione e mandej në brigada e divizione.
Ajo luftë pati edhe viktima të shumta, e sidomos të rinj e të reja. Kush ka shkuar në varrezat e dëshmorëve kanë parë se aty gati 80% e atyre që dhanë jetën kanë qenë të moshave nga 16 deri 22 vjeç, të cilët në kohën më të bukur të tyre, në lule të rinisë dhanë jetën për çlirimin e vendit. A mos menduan ata që do të bëheshin gjeneralë apo ministra, dhe titullarë pas lufte?! Kurrsesi, askush nuk e kishte idenë për këto. Pa folur këtu për pikëpamjet komuniste, as që mendonte kush gjëra të tilla, veçse secili mendonte në radhë të parë që të çlirohej Shqipëria, të ndërtohej një shtet demokratik dhe me barazi sociale, në mënyrë që të gjithë pas çlirimit nga i huaji të jetonin të lumtur në këtë vend.
E pra, me këto që u përshkrova më lart dua t’u them brezave të sotëm se këto ishin ndjenjat dhe mendimet tona në atë kohë. Pikërisht ishin idealet shpirtërore, që kishte gjithë secili prej nesh, ato të cilat na detyruan të bënim sakrifica të pamenduara dhe të pa përfytyruara nga brezi i sotëm i shoqërisë. Pjesëmarrës të luftës nuk qenë vetëm të rinj dhe të reja, por edhe njerëz me familje, sikurse ishte ndër ta edhe i cilësuari sot “kriminel” Spiro Moisiu! Ai nuk mori parasysh as gruan në moshën 35 vjeçare, as tre fëmijët e tij, ku më i madhi isha unë 12 vjeç, motra 9 vjeçe, vëllai 6 vjeç, as moshën e tij 43 vjeçare, por la gjithçka, shtëpi e katandi, e shkoi në luftë. Dhe ai duke qenë në një moshë të pjekur e dinte më mirë se kushdo tjetër, se në luftë shkon, por nuk dihet nëse kthehesh. E pra, ky ishte babai im Gjeneral Spiro Moisiu, Komandant i asaj lufte që sot duan ta njollosin në këtë mënyrë!! I dëshpëruar në këtë moshë nga kjo marrëzi shikoj se me dashakeqësi po ngatërrohet periudha e luftës me atë të pasluftës, që pa diskutim dhe me të drejtë cilësohet si koha e një diktature të pajustifikueshme. Por kjo nuk do të thotë që gjërat të shihen në mënyrë subjektive. Janë institucionet e drejtësisë ato që japin verdiktin përfundimtar. Kujtoj këtu një thënie të Niçes: “Pa drejtësi faktet katandisen në thjesht interpretime”.
– Mos duhet konsideruar ky një debat i vonuar, ndërsa edhe qeveria socialiste është indiferente dhe pak vëmendje i kushton asaj lufte, madje kryeministri Rama rehabilitoi edhe kryeballistin Mit’hat Frashëri disa muaj më parë?
– Kam mendimin se ky debat që filloi menjëherë pas ndryshimeve demokratike në vendin tonë, ndoshta kishte për qëllim sensibilizues që të rehabilitoheshin ata të cilët gabuan në kohën e luftës si bashkëpunues me pushtuesit. Politika e këtyre viteve të demokracisë, duke menduar më shumë për votat, marrjen dhe qëndrimin në pushtet, u interesua që kjo situatë të mbahej e nderë, pasi kështu i interesonte. E mandej pra, artificialisht shpiku një mënyrë tjetër të luftës së klasave, që solli për pasojë përbaltjen e luftës dhe luftëtarëve të lirisë. Dihet se u hap një debat i madh dhe fare i pakuptimtë deri edhe për datën e çlirimit, gjë që mori edhe përmasa qesharake, ama pse dhe për çfarë arsye duhej bërë gjithë kjo marrëzi këtë e dinë vetëm ata që u morën me këtë çorbë të prishur. Sigurisht debati që u sajua, për pasojë solli konfuzion deri sa edhe nderimet po bëhen në ditë të ndryshme, pavarësisht se me ligj data është e stabilizuar. Dhe me këto lloj diskutimesh pa bereqet bëmë që bota shpesh na merr si shembull qesharak për formimin e klasës së re politike shqiptare.
Sigurisht që Mit’hat Frashërit i takon e drejta për të pasur një varr, sikurse i takon çdo shqiptari në vendlindjen e tij, kurse mënyra se si u bë rehabilitimi është jo bindëse. Kam mendimin se, çdo veprim që ka të bëjë me ngjarjet historike, qëllimin dhe vlerën kryesore duhet ta ketë tek mesazhi që duhet t’i japim brezave pasardhës. Pasi këto fenomene janë shumë ndikuese për formimin patriotik të tyre. Dhe jo më kot bota përdor forma të ndryshme për kujtesën historike, pasi gjithmonë pas konflikteve të mëdha, mbeten njolla të zeza që jo vetëm duan shpjegim, por edhe qëndrim.
– Sidoqoftë në një farë mënyre Mit’hat Frashëri u rehabilitua dhe ky akt u krye nga kryeministri aktual, njëherësh dhe kryetar i Partisë Socialiste. A ishte i denjë ky akt?
– Në lidhje me këtë problem dua të kujtoj një rast të vitit 1995, kur Presidenti i asaj kohe ngriti një strukturë ad-hoc me detyrë për të rivlerësuar figurat e ndryshme historike të lëna në harresë. Për mendimin tim ishte një vendim i drejtë. Në atë komision isha caktuar edhe unë. Në takimin e parë, nga disa anëtarë të komisionit, u ngrit problemi i rehabilitimit të Mit’hat Frashërit, të cilët argumentuan se ajo figurë duhet vlerësuar me një dekoratë të lartë. Në atë çast ndërhyra duke i thënë Presidentit Berisha që unë nuk isha dakord dhe pse, shoqëruar arsyetimi me një argument bindës historik. Pikërisht mora si shembull Marshallin e Francës Peten, i cili megjithëse pas Luftës së Parë Botërore ishte shpallur hero i atdheut, dhe ne Verdun ku ishin varrosur ushtarët francezë të rënë betejë, ishte parashikuar edhe varri komandantit të tyre, pas Luftës së Dytë Botërore, për veprimet e tij në lidhje me nazizmin, Peteni dënohet me vdekje nga gjykata franceze, ku dhe u fal nga De Goli, që në atë kohë ishte Kryetar i Shtetit, duke ia kthyer dënimin nga me vdekje në burgim të përjetshëm. Më pas, kur ai në moshën 95 vjeçare vdiq në burg, familjarët kërkuan ta varrosnin në Verdun, bashkë me ushtarët e tij të Luftës së Parë Botërore, por shteti francez nuk pranoi. U zbatua rregulli si për të gjithë të dënuarit, u varros në varrezën e burgut. Në këtë mënyrë mesazhi që jepej ishte se kush punon kundër interesave të vendit dhe tradhton, pavarësisht kontributeve, merr atë që meriton. Mandej Berisha u tërhoq. Tani nuk e kuptoj se si u mor vendimi që u realizua për nderimin e Mit’hat Frashërit vitin e kaluar. Në këtë rast them se Rama ka gabuar.
– Zoti President, aktualisht kemi një situatë krize në vend. Një opozitë që braktis parlamentin dhe del në rrugë në protesta të dhunshme. Sa e justifikuar është kjo situatë dhe sa të drejtë ka opozita për këtë gjendje të krijuar?
– E vërtetë është se vendi është në krizë, por unë do ta quaja këtë një krizë artificiale, në kuptimin se u gjetën disa artifica, të cilat më shumë janë qesharake për momentin se sa fakte që të ndikonin objektivisht për krijimin një situatë të tillë. Pra është një krizë që kërkohet me çdo kusht, për të krijuar një situatë me tendencë destabilizimi, qëllimshëm për të shmangur pasojat që priten në vijim të zbatimit të reformës në drejtësi. Me një fjalë kërkohet një varkë shpëtimi, që nuk besoj se do mund të realizohet, pavarësisht synimit dhe vendosmërisë së palës që e organizon dhe e drejton. Sigurisht që në mënyrë absolute nuk duhet lejuar, pasi një gjë e tillë është veprim pa objektiva që sipas shprehjes popullore do të thotë; “KORR E MOS MBLIDH”.
Braktisja e Kuvendit është një ndodhi që nuk njihet, të paktën deri tani, në praktikën parlamentare europiane, me përjashtim të rastit të vitit 1924 në Itali. Rrezikshmëria e kësaj krize artificiale, më shumë se sa çka po ndodh është se mund të krijohet një precedent që në të ardhmen do ta minonte seriozisht demokracinë tonë të brishtë. Kjo mund të na çonte në një destabilizim të pandërprerë për vendin. Pikësynimi i marrjes së pushtetit jo me votë, por në rrugë, është veprim krejtësisht i rrezikshëm dhe shkatërrues i shtetit demokratik. Rrugën që kanë zgjedhur hartuesit e kësaj strategjie shkatërrimtare, do ta quaja lëvizje “ANTIDIALOG”. E them këtë sepse kërkohet dialog me kushte, që do të thotë të mos arrihet dialogu kurrë, por t’i hapet rruga anarshisë. Kjo të sjell në mendje lëvizjen anarshiste të vitit 1918 në Rusi, ku leitmotivi që u shpall nga anarshistët ishte: “ANARSHIA ËSHTË NËNA E RREGULLIT”.
E ndërkohë do të thoja se çdo e keqe ka dhe një të mirë, sepse kështu si po veprojnë disa politikanë në këto vite të demokracisë, për të realizuar qëllimet e tyre në rrugë antidemokratike tërësisht të gabuar, më pas do të ketë sigurisht një vetëpastrim të politikës shqiptare, dhe krijimin e një mundësie për futjen në skenë të politikanëve të dobishëm dhe me formim perëndimor, që më shumë se sa për vete të mendojnë për Shqipërinë. Këtë mendim e shpreh jo vetëm për opozitën, por dhe për disa politikanë që janë sot në pushtet.
Nuk është e rastit që as Europa dhe as Amerika nuk kanë dalë në përkrahje të veprimeve që përdor këto muajt e fundit opozita, për të arritur plotësimin e qëllimeve të tyre.
– Na kujtohet shumë mirë se edhe ju, kur ishit President keni përballuar situata të ngjashme duke patur përballë Sali Berishën dhe Fatos Nanon. Në kushtet aktuale a mund të kishim një rol më të spikatur të Presidentit Ilir Meta për të zgjidhur krizën aktuale?
– Sa për kujtesë, sqaroj se në krye të partisë socialiste në atë kohë nuk ishte Nano, por Rama. Nano doli në qarkullim ditën e nesërme të zgjidhjes, që bënë kryetarët e partive parlamentare natën e 11 janarit 2007 të thirrur në Presidencë nga unë. Dhe si për të sfiduar këtë zgjidhje të situatës, Nano me Berishën dëshironin të jepnin sinjalin se në Shqipëri zgjidhjet reale mund t’i bëjnë vetëm ata dy.
Duhet thënë se atëherë pati një vullnet politik të përbashkët për ta arritur gjetjen e rrugëzgjidhjes, gjë e cila me sa po shohim mungon, pasi nuk ka predispozicion nga të gjitha palët për të gjetur zgjidhjen reale të problemeve.
– Përsëritet shpesh se Rama ka përgjegjësinë e tij për këtë situatë. A duhet të ndryshojë apo korrigjojë Rama politikat e tij qeverisëse në raport me opozitën për të mos krijuar situata të tilla?
– Nuk ka njeri të imunizuar nga gabimet, ndaj edhe mazhoranca ka gjynahet e veta në këtë drejtim. Kryeministri Rama nuk duhet të lejonte që gjërat të mbërrinin deri në këtë pikë, duhet të kishte bërë përpjekje për t’i dalë në takim disa pretendimeve dhe kritikave të opozitës. Pra të ishte më i gatshëm për t’u treguar atyre se i mirëpriste kritikat ndaj qeverisjes, të cilat opozita i pretendon sot e kësaj dite, duke u impenjuar seriozisht për t’i ndrequr
Në demokraci qeverisja është si një tango, pra duhet që të kesh edhe një partner, pavarësisht se votën e ke marrë për të qeverisur, jo përherë shkohet me kokëfortësi të tepruar përpara.
Dua të përmend një thënie të Çurçillit se: “Demokracia nuk është më e mira, por ja që nuk kemi gjetur tjetër më të mirë”. Me këtë gjykoj se ai ka dashur të thotë se duhet të tregohemi më të kujdesshëm në realizimin e normave të demokracisë, pasi mund të rrëshqasim edhe pa e kuptuar në autokraci, që bie krejt ndesh me atë që kërkon demokracia.
– Mos edhe ndërkombëtarët po mbajnë anën e Ramës në këtë situatë?
– Nuk mendoj se ata në një situatë me kaq të panjohura të bëjnë veprime të tilla. Mendoj se ata më tepër i tremben krijimit të precedentit të cilin e sqarova më sipër.
Aktualisht jemi në një sistem demokratik të pranuar nga të gjitha palët, por ende kemi reminishenca të së kaluarës sikurse shihet tek ne gjatë gjithë këtyre viteve, një dominim të partisë mbi të gjitha. Çuditërisht dhe pse pushtetet janë të ndara në kushtetutë, prapëseprapë mbizotëron mentaliteti se pushtetin dhe shtetin duhet ta drejtojë ai që ka fituar votat. Pra, nga politikanët gjykohet se ndërrimi i pushtetit duhet të sjellë edhe ndryshimin e shtetit. Mendojnë se me marrjen e pushtetit duhen ndryshuar edhe institucionet e tjera te pavarura të shtetit, ndonëse prej tyre në teori pranohet ndarja e pushteteve, në praktikë predominon mendimi se gjithçka i takon fituesit. Ja pra këtu e kishte bazën edhe kontradikta që u krijua midis meje dhe kryeministrit Berisha për Prokurorin e Përgjithshëm, pas fitores së PD-së në 2005-n, gjë për të cilën kam folur me hollësi në librin e kujtimeve “Midis Nanos dhe Berishës”.
Kurse sot, për shembull, flitet për uzurpimin e drejtësisë nga Rama, ndërsa në fakt reforma, sikurse është menduar dhe shprehur në ligje, pikërisht këtë ka dashur ta evitojë dhe deri tani po ecet mbarë. Gjë të cilën ndërkombëtarët po mendojnë dhe po punojnë seriozisht që të arrijnë në vazhdimësi.
– Sidoqoftë, a duhet të mbahen në këto kushte zgjedhjet vendore të 30 qershorit dhe a janë të nevojshme zgjedhjet e parakohshme politike, sikurse kërkon opozita?
– Sipas Kodit Zgjedhor ekzistues, fushata fillon 30 ditë para zgjedhjeve, që do të thotë ajo duhet të hapet zyrtarisht në 30 maj. Pra, në kushtet e sotme kemi më se një muaj në dispozicion, pa folur që ky debat ka më se dy muaj që ka filluar. Kështu që koha ka qenë më se e mjaftueshme për këdo që mendonte seriozisht të kryente përgatitjet e duhura për të hyrë në zgjedhje.
Sigurisht situata nuk është shumë normale, kur një pjesë e opozitës refuzon të marrë pjesë në zgjedhje, pa asnjë arsye themelore, por thjesht sepse ajo ashtu e mendon zhvillimin e tyre hipotetik. Por ama në demokraci vendoset dhe veprohet sipas ligjeve dhe logjikës së shumicës, e cila i nënshtrohet edhe ekspertizës ndërkombëtare. Kjo është e dobishme dhe e vlefshme, veçanërisht në kushtet tona të një demokracie të re dhe të pa konsoliduar tërësisht, me një klasë politike ende të paçliruar nga reminishencat e së kaluarës.
– Po zërat që dëgjohen se zgjedhjet nuk do të bëhen dhe nënteksti për pengimin e zgjedhjeve, a nuk duhen marrë në konsideratë?
– Kërcënimet që dëgjohen se ajo pjesë e opozitës që nuk merr pjesë në zgjedhje nuk do të lejojë të bëhen zgjedhjet, është e pakuptimtë dhe e panjohur në praktikën europiane dhe botërore të demokracisë. Këto janë veprime anarshiste dhe destabilizuese që nuk u afrohen askund rregullave në një rend demokratik. Por çuditërisht edhe ato që thuhen në emisionet televizive nga disa drejtues, analistë dhe mbështetës nga ndonjë medie, do t’i quaja të çoroditura dhe aspak ndihmëse për një zhvillim normal të demokracisë, se dashje pa dashje po stimulojnë për përplasje civile. Kjo nuk qëndron fare, pasi atëherë ne do të pushonim së qenuri një shtet dhe shoqëri demokratike, ku problemet nuk zgjidhen me ligje dhe kushtetutë, por me dhunë! Unë nuk njoh ndonjë vend demokratik ku zotëron dhuna dhe jo ligji. Pikërisht ajo që dallon një shoqëri dhe rend demokratik nga diktatura dhe sistemi fashist, është se në demokraci sundon ligji dhe jo mendimi i shefave për dhunë në arritje të qëllimit.
Nëse nga organet ligjzbatuese dhe ligjmbrojtëse do të lejohen situata të tilla, kjo do të thotë që pa e kuptuar po kthehemi atje ku ishim. Zoti na ruajtë nga çmenduritë! Shqiptarët e provuan 97-ën dhe pasojat që u krijuan në të gjitha drejtimet, ndaj domosdoshmërisht nuk duhet lejuar më që të luhet me jetën dhe pasuritë e tyre, për të mbrojtur interesat dhe privilegjet e disa drejtuesve politikë të korruptuar, të cilët me kohë duhet të kishin dalë përpara drejtësisë. Shpresojmë që këtë radhë drejtësia dhe ligjet do të veprojnë si në çdo vend demokratik europian. Politikanët uzurpues dhe ngatërrestarë duhet të shkojnë prapa hekurave. Kjo është ajo që duam, pra ta bëjmë Shqipërinë si Europa. (DITA)
