Nga Prof. Nebi Bardhoshi
Epilog…
Që Selami ka pas shkruajtur për Enver Hoxhën e kam pas ditur me kohë. Jo për ndonjë merit të veçantë, por ka ndodhur krejt rastësisht teksa lexoja për “dijetarët e viteve 80-të” të cilët u bënë dhe liderat tanë politikë, e dijetarë në Universitetet tona.
Pra, shkurt kam qenë kurioz për dy kultura, atë të ‘garipave” të këtyre viteve, por dhe të “dijetarëve garipa” të po këtyre viteve.
Ndërkohë kam pas dashur të besoj se mund të flasim për një ‘kulturë kalimi” apo provë kalimi nga kultura diktatoriale te ajo demokratike, e cila si provë kryesore të saj kishte përballjen me vetë diktaturën, pra ai momenti kur dikush e bën veten dalje nga llogaria e jetës.
Por këtë tezë nuk e zhvillova ndonjëherë, sepse e di që shumëkush do të donte të merte pjesë në të, dhe kështu ka ndodhur apo jo. Ndërkohë, kemi dhe kulturën e dales së liderave prej zyrave të
pushtetit, dhe kjo përballet me atë të ‘sakrifikimin apo bërjes së vetes dalje”.
Tani…
Sot Partia Demokratike është para mundësisë finale që ajo të riartikulohet si një parti, për të cilën u krijua.
Pra sipas idealit.
Kushdo e di, që kurrë smund të përputhet ideali me realen, por po themi se tani është momenti të reduktohet distanca në mes asaj çfarë mbart si e mirë dhe asaj që ka vepruar në praktikë.
Cili është paradoksi apo janë paradokset në këtë lojë?
Në këtë rast është përsëri Berisha.
Berisha që ka qenë autori kryesor për gjithë fatin e PD -se dhe për
kulturën politike të saj, tani ka shansin e fundit të rishoh , edhe njëherë qëndimrin e tij.
Dhe paradoksi i dytë është si vijon.
Nëse Berisha kërkon që kultura e tij politike, përfshi këtu dhe ‘trashëgiminë e tij’ politike, i duhet te zgjedhë edhe njëherë tjetër dikë, por dikë që vërtetë mendon e vepron ndryshe.
Tani me shpresën e fundit, se ky tjetri, pra Selami, ndryshe nga Basha, nuk do të bëjë gabimin fatal të mundohet bëjë rolin e Berishës në Partinë e Berishës, për aq kohë sa Berisha është gjallë akoma.
Jo vetëm gjallë fizikisht, por dhe gjallë si kujtimi i humbjes së thellë në 2013. Për këtë humbje PD-ja nuk ka se si thotë se dikush ia vodhi votën.
Nëse po, kjo është thjeshtë një dëshmi e humbjes së vetëdijes politike.
E për këtë humbje kaq të thellë, tri gafa politike pas vitit 1997, që Berisha s’do të duhej t’ia falë vetes, nëse ka qenë i lirë të marë
vendime, janë. 1. Mrojtja e Mediut në rastin e Gërdecit. 2. Mbrojtja e Ilir Metës në rastin e 21 janarit. 3. Ndërtimi i Bashës si politikan, i cili edhe nëse besnik ndaj Berishës, nuk ia doli dot të rritej.
Tani vimë te pikat e lartpërmendura….
A ka ndonjë shans PD për tu ringitur?
Unë mendoj shumë pak, por ende ka një mundësi.
E kjo duhet të ndodhë duke plotësuar paradoksin final.
Berisha duhet të bindet se, një kulturë tjetër politike do të duhet të
zhvillohet si pjesë e PD-së.
E mbi të gjitha, ai dhe të tjerë rreth tij, s’duhet të vajtojnë vetëm 200 mijë votat e fundit, por qindra e mijra vota që kanë ikur prej kohësh prej PD-së, dhe qindra e mijra të tjerave që do të tretën nga PD.
Pra le të themi, se PD, ka nëvojë për një ‘kulturë të re tranzitore’, e cila gradualisht do të shndërrohet në një mundësi për shndërrimin e gjithë kulturës politike në Shqipëri.
Dhe nuk e fsheh se unë jam gëzuar që nuk fitoi një PD e cila vijoi të ishte arrogante brenda saj, dhe më të tjetët edhe pse kishte një kryetar të ri.
Sa jam gëzuar për shembjen e kësaj arrogance, aq jam gëzuar se tashmë jemi para një Shansi për rikonceptim të politës duke nisur nga PD-ja.
Ju do thoni mos u gëzo kot, se e keqja s’ka fund….!
Kryeparadoksi është se Berisha ka vetëm një shans, dhe ky është Selami.
Pra, Selami, nuk fiton dot me idenë e një anëtar një votë brenda Partisë së Berishës dhe pak të Bashës.
Selami mund të fitojë vetëm nëse do të ketë ndonjë “qarkore të brendshme” të Berishës, ku bëhet e qartë se platforma e Selamit është win-win situation.
Pra, Selami nuk është garipi i viteve 80-të, por e njeh atë kulturë si bashkëmoshatare.
Kjo është pika e fortë e Selamit, se dhe e njeh këtë kulturë, dhe nuk ka dëshirë të sillet si i tillë.
Kjo kultura e dytë, pra e garipit të viteve 80-të, dominon drejtimin e degëve të PD-së në rrethe.
Selami duhet të dëshmojë gjithnjë që e ka ndërmend vërtetë ta shprehë në praktikë atë ideal që ai thotë – se e njeh mirë kulturën demokratike.
E në këtë rast, do t’i sygjeroja që ta heqë nga diskursi i tij politik, termin ‘shtëpi’ kur i referohet ‘partisë’.
S’kemi nevojë më, që Partia të shikohet si ‘shtëpi’ as e jona e as e dikujt.
Në fakt, këto zgjedhje janë Shansi final për Selamin po aq edhe për PD-në, edhe për Bashën edhe për Berishën.
Mos mendoni se po e idealizoj Selamin?
Ndoshta disi po. Por nuk e kam si qëllim në vetvete.
Selami ka disa potenciale, e këto edhe për shkak të vetë limiteve në mistifikimin e figurës së tij, në vetë faktin se ai nuk ka shprehë deshirë të jetë një lider gjitholog, njëherazi dhe për faktin se ai nuk ka qenë
ministër, e as funksionar.
Ai nuk është larguar duke demtuar Partinë apo dikë brenda Partisë. Por pikërisht te këto limite të Selamit dhe njëkoësisht të kulturës politike brenda PD-së, do të mund të “mbillet fara” e kulturës së hapjes ndaj shoqërisë dhe të ‘zbulimint të qytetarit brenda PD-së’ dhe jo turmës apo militantit.
Thënë thjeshtë, PD e ka në dorë të rikthehet si platformë politike për shndërrimin e gjithë kulturës politike shqiptare.
Po nëse Berisha bënë “një qarkore” kundër ketij shansi te fundit per kulturë të re politike, dhe brenda kësaj ‘qarkoreje” është dhe marrëveshja se Selami do të jetë, të themi nënkryetari, apo Sekretari i Përgjithëshëm iI PD-së, për të dëshmuar garën e drejtë dhe kulturën e re demokratike brenda PD-së, atëherë, le ta bëjë, por PD-ja do të shkoj drejt trejtes.