Ministrja Kumbaro: Ja cili është çmimi i të qenurit në politikë

Ministrja e Kulturës, Mirela Kumbaro Furxhi për herë të parë në një rrëfim për familjen, bashkëshortin, fëmijët dhe çmimin e të qenit në politikë. Çfarë ka ndryshuar nga Mirela përpara se të ishte minister dhe përpara se të merrej me politikë, “Detyrimisht duhet të bëhesh më e fortë sepse është një lloj mekanizmi që funksionon brenda Mirelës për ta mbrojtur Mirelën që të bëjë më mirë punën. Është një përballje e vështirë në fakt sepse lufta është më e egër, më e ashpër, por edhe më banale”.

Mbështetja nga familja, bashkëshorti, Aleksandër Furxhi, i cili ka qenë udhërrëfyes për këtë rrugë si ministër “Ai më ka dhënë vetëm një këshillë “Ji vetvetja”, e unë e kam ndjekur në mënyrë fanatike këtë gjë”, u shpreh Kumbaro e ftuar në emisionin “Pasdite në Top Channel.

Kumbaro u shpreh se “Ministrja për pak kohë, mamaja për tërë jetën. Femijët nuk janë të ministres janë të Mirelës. Nuk më pëlqen por edhe e kritikoj edhe e dënoj mënyrën sesi përdoret familja e personave publike në kushtet kur ata nuk e nxjerrin vetë. Ne në Gjirokastër përdorim një shprehje: Gërvëliset në jetën private të personave publikë”.

Jonida– Ndryshojmë bisedën, me një personazh që jeni mësuar ta shihni në një mënyrë pak më sportive, pavarësisht se puna e saj e mëparshme e ka bërë të merret me gjëra të bukura për kulturën dhe kush është tjetër përveç se Ministrja e Kulturës Mirela Kumbaro dhe jam shumë e kënaqur që të kam në studio.

MK– Faleminderit, edhe une

Jonida– I ke qëndruar pak larg mediave, në këtë kontekst që do të flasim sot. Nuk ke pasur kohë? Nuk ke dashur të japësh shumë për publikun? Apo ke dashur të ruash staturën e ministres që flet vetëm për projektet e…?

Mk– Eshtë e vërtëtë dhe tani që e mendoj më duket se është ë para herë në katër vite që pranoj një ftesë të këtij formati, mesa duket…nuk e di, është merita jote.

Jonida– Merita ime apo është kjo periudha tani që mbyllet një mandat e çlirohesh pak

Mk– E vërtëta është se që kur kam marrë detyrën, u kam mbetur larg formateve gjysëm private ku më shumë flitet për profilin personal se sa për punën. E para e kam qasje, e dyta mendoj që pjesa më e rendësishme e një politikani apo një ministri është puna që bën, ndërsa pjesa private është ajo që e ka ndërtuar në aq vite jetë sa ka dhe në raport me përgjegjësinë që kemi ndaj publikut besoj që duhet ta kemi për atë që ai na ka vënë në atë  karrige se sa për ç’ka unë bëj në jetën private. Nuk besoj se ka interes shumë të madh megjithatë jeta personale, ose mënyra se si ndërtohet personaliteti i njeriut, kontribon në bërjen mirë apo sa më mirë të jetë e mundur, të punës. Mbase duhet zbuluar edhe kjo.

Jonida– Tani që  zgjedhjet po afrojnë, edhe pse nuk dihet data dhe natyrisht që nuk do të flasim për këtë.

MK– Çështje ditësh do të jetë gjithësësi

Jonida– Mbaron një mandat si ministër i kulturës, një ministri që gjithmonë ka pasur probleme, vështirësi. Je e kënaqur me gjërat që kë bërë? Mund të kishte shkuar më mirë? Mund të ishin bërë më shumë gjera? Mirela brenda është e kënaqur?

MK– Gjërat janë relative. Çdo njeri ka një stekë të cilën e vendos brenda vetes, një standart, e atë nuk e arrin asnjëhërë, të paktën unë nuk e kam arritur e nuk besoj se do ta arrij ndonjëherë, sepse sapo  e arrin një gjë ajo stekë ngrihet gjithmonë e më e më lart. Pastaj gjërat janë relative dhe kur e krahasoj me çfarë gjetëm dhe çfarë kemi ndërtuar. Kur bëjmë ndonjë bilanc ndonjëherë them “Vërtet arritëm t’i bëjmë këto në kaq pak kohë?” Do thoni ju “ 4 vite” por katër vite janë shumë pak. E para njëherë sepse viti i parë ishte një vit ku për fat të keq Ministria e Kulturës ka qenë gjithmonë ministria më e neglizhuar. Sikur t’ju them që në vitet e dy mandateve qeverisjes Berisha, para meje, në 8 vjet ka pas 6 ministra, edhe sikur të kënë vullnet të mirë, të kenë pasur dëshirën, është e pamundur që ti të bësh një punë të mirë në 6 muaj apo në një vit e gjysëm ministër. E dyta, kjo gjë e ka ndjekur Ministrinë e Kulturës në vite. Një ministër, që mbahet mend si ministër kulture është Edi Rama. Nga Edi Rama, deri tek Mirela Kumbaro, në 14/15 vite ka pasur 14 ministra kulture. Kjo më rezulton që në fakt jam i pari ministër kulture nga 90-ta e sot që ka bërë një mandat të plotë. Kështu që në katër vite gjeta shumë mangësi, por kemi punuar jashtëzakonisht shumë intensivisht dhe bilanci më bënë të ndjehem krenare.

Jonida– Më përmend disa nga gjërat që të kanë bërë të ndjehesh krenare në këto katër vite.

MK– Në katër vite kemi hapur katë muze të rinj, në katër vite kemi hapur katë kantiere teatrosh, në katër vite kemi hapur më shumë se 5 qendra të reja historike që janë kthyer në kantiere ndërtimi, të asaj që ne e quajmë rijetëzimi I trashëgimisë kulturore si : Korça, Berati, Kruja, tashmë është Gjirokastra dhe brenda majit fillon Dhërmiu dhe Vunoi.Ndërkohë është në përgatitje kantieri në Përmet dhe sapo ka mbaruar projekti për qendrën historike të Vlorës. Ndërkohë kemi vendosur një standart të ri dhe një model shumë të mirë të mënyrës se si prezantohet kultura shqiptare në axhendat ndërkombëtare që është një nga objektivat tona. Shoh që ju kaluat disa imazhe nga pavjoni shqiptar i Bienales së Venecias.

Jonida– Ishte një ngjarje realisht simpatike, interesante.

MK– Ishte një ngjarje shumë interesante sepse ne realizuam edicionin e katërt të një prezantimi shumë dinjitozë në nivel ndërkombëtarë të pavojonit shqiptar në Bienalen e Venecias. Janë edhe shumë gjëra të tjera për të cilat unë jam shumë krenare sic janë reformat në trashëgimi, reformat në të Drejtën e Autorit. Janë kantiere njëkohësisht legjislative, kantiere të skenës, kantiere të Trashëgimisë Kulturore…unë do ta zë të gjithë emisionin po të filloj të flas për këtë.

Jonida–  Disa gjëra që nuk do të doje të kishin ndodhur në këtë mandatin tënd dhe që kanë qënë gjera që mund të kenë krijuar shumë debat për artin dhe kulturën dhe mund të kenë cënuar gjëra për të cilat ka ndjeshmëri shumë të lartë.Unë e kam një gjë në mendje, dua të di nëse jemi të dyja në një mëndje ose mund të jetë dicka tjetër.

MK- Ka një gjë që do doja të mos kishte ndodhur. Do doja të mos ta kisha gjetur (më lejoni të shprehem ) në atë derexhe Ministinë e Kulturës, sepse më humbi një vit kohë. Nqs do ta kishim gjetur në një nivel të caktuar do kishim vazhduar të ndërtonim një tullë më lart. Asnjë ministër dhe asnjë ekip nuk bënë gjithcka, por vendos tullën e vet dhe ai vit i parë i humbur ka qenë gjëja që më ka dhemur më shumë, ndonëse ka qenë po në atë vit që ne realizuam një ngjarje të jashtëzakonshme sic ishte pritja e vizitës së Papa Franceskut që ishte një ngjarje ndërkombëtare dhe që ja arritëm më shumë dinjitet. Ndërsa përsa I përket debateve, unë sinqerisht, ndryshe nga sa mund të mendojnë, ose nuk di nëse e mendoni ju, unë i marr për arritje, sepse është një kompliment shumë i madh për ministrinë e kulturës, fakti që më në fund debatohet për cilësi debatohet për detaj, debatohet për elegancë , ndërkohë që dikur debatohej për grabitje, vjedhje, shkatërrim.

Jonida- Unë mendoj që ka qenë për shkatërrimin ajo që debatohet, në lidhje me qendrën historike të Durrësit.

MK– Ka një hendek shumë të madh midis asaj që ndodh realisht në kantieret e Trashëgimisë Kulturore dhe asaj që trasmetohet ose keqtrasmetohet shumë herë në opinionin publik. Jetojmë në epokën e digjitalizimit, e transparencës totale që ne vetë e kemi ndërtuar dhe fakti që cështjet e kulturës kanë qenë në debat të opinionit publik për mua është prap kompliment sepse cdo gjë është bërë me transparencë, ndërkohë që Durrsi në 25 vitet e fundit është shkatërruar dhe ne nuk dimë cka ndodhur.

Jonida– Tani është shkatërruar me transparencë?

MK-Jo nuk është shkatërruar. Unë para se të vija këtu isha në mbledhjen e KKA, ku u paraqit raporti për të gjithë gërmimet e bëra tek projekti i quajtur “Veliera” dhe janë rekomandime se çfarë duhet të ruhet nga gjetjet dhe se si duhet të përcillen ato dhe të integrohen në projektin e Velierës. Pra, nuk është shkatërruar, është studiuar cdo gjë por ka një keqinformim dhe një zhurmë shumë më të madhe nga ç’është informimi që ne bëjmë për atë që ndodh. Projekti “Veliera është një projekt i bërë me transparencë. Ne kemi treguar çdo gjë. Unë vetë kam bërë që nga leksiont e hapura deri tek vizitat në terren, ajo që mbetet është zhurma dhe ne fakt nuk dua të bie në klishe dhe nuk dua ta kritikoj median…

Jonida– Nuk e di si do të jetë projekti por ne fakt herën e fundit që isha në Durrës mu dhimbs që pashë  ato pilotat me hekura në rrënoja në qendër të Durrësit përpara.

Mk– Edhe fjala rrënojë është shumë relative. Aty ka dalë një ndërtesë e vjetër e cila ka pësuar shumë transformime nga vitet 30 deri sot që jëmi dhe çdo gjë është në kontroll për ta restauruar, për ta bërë të vizitueshme dhe për ta bërë të ekspozuar, paralel me një vepër tjetër arti që bëhet me rikonstruksionin e rrugës të mbikalimit. Ashtu sikurse u bë debat i madh për stadiumin Qemal Stafa, të cilin unë ju siguroj, ka për të qënë një projekt që ka për tju pëlqyer shumë ku është ruajtur cdo element me fanatizëm përsa i përket fasadës që është pjesa monument kulture. Edhe kjo kërkon kohën e vet po pastaj do të jetë koha që do të gjykoj, sinqerisht une e marr për kompliment që behet debat mbi kulturë, pavarësisht se disa e quajnë shkatërrim, do të doja shumë që këto debate, kjo ndjeshmëri të kish qenë kur vërtët Durrësi është shkatërruar, kur vërtëtë  në vitin 2010 është prishur një lagje e tërë romake për të ngritur një gradacielë dhe nuk foli njeri.

Jonida– Të gjithë jemi bërë gjithmonë e më të ndjeshëm sepse kemi besuar dhe nuk na është respektuar besimi.

MK- E keni bërë ndonjëherë pyetjen pse jeni bërë më të ndjeshëm? E para sepse ne vetë  cdo projekt- nderhyrje, e prezantojmë, e kemi transparent, e bëjmë objekt të diskutimit publik, pra kemi rritur shumë shkallën e transparencës dhe jemi shumë të vëmendshmë ndaj cdo detaji dhe ne vetë e tërheqim dhe përballemi me opinionin publik dhe këtë debat. Ndërkohë që gjithcka ndodhur ka kaluar komplet në heshtje, nuk i është nënshtruar oponencës publike, nuk ka pasur dëgjesa publike dhe nuk ka pasur as debat sepse ne kemi qenë të informuar për çfare ndodh. E them këtë jo si politikan, e them si njeri që kam milituar në shoqërinë civile për të paktën 20 vite.

Jonida– Përfunduam prape tek puna dhe tek projektet.

MK- është gjëja më e rëndësishme që lidhet me mua këto katër vite.

Jonida– Dua të t’bëj një pyëtjë, lidhur me punën, por sigurisht lidhet me Mirelën në atë pjesën që njerëzit në këtë moment mirë do të ishte ta njihnin.

MK– Si ka mundësi që flitet për një projekt të trashëgimisë që ka bërë debat dhe nuk flitet për muzeun Marubi, për muzeun e Korçës. Ka kaq shumë evente të cilat në fakt tregojnë se sa shumë i kushtojmë vëmendje trashëgimisë dhe si mundet që kemi bërë gjithë këto gjëra dhe pastaj të kemi vullnetin të duam t’i shkatërrojmë.

Jonida– Mos nuk e dëgjon këtë diskutimin për gjërat  e mira dhe dëgjon vetëm diskutimin që duan ta atakojë punën.

MK_ Jo, kjo lë më shumë zhurmë. Përkundrazi, unë dëgjoj më shumë kritikat sepse kam nevojë për oponencë dhe në kushtet ku mungon totalisht opozita, sidomos në fushën e kulturës, unë jam shumë e vëmendshme ndaj mediave dhe shoqërisë civile si e vetmja opozitë reale tek e cila unë besoj sot.

Jonida– Të ka ndryshuar të qenit minister? Çfarë ka ndryshuar nga Mirela përpara se të ishte minister dhe përpara se të merrej me politikë

MK– Ka ndryshuar kohën që i kushtohet Mirelës e cila nuk ekziston më.

Jonida– Përveç kësaj, të ka bërë më të ashpër, më të fortë, më të ndjeshme,

MK– Detyrimisht duhet të bëhesh më e fortë sepse është një lloj mekanizmi që funksionon brenda Mirelës për ta mbrojtur Mirelën që të bëjë më mirë punën. Është një përballje e vështirë në fakt sepse lufta është më e egër, më e ashpër, por edhe më banale. Gjithmonë kisha menduar kur isha në karrierë profesionale që të qenit grua(lidhet shumë me këtë pjesën) është një pengesë dhe asnjëherë nuk e kam pranuar këtë gjë sepse nuk më ka penguar ndonjëherë në jetë të bëj të gjithë karrierat e mundshme dhe të realizoj të gjithë ambiciet e mia profesionale apo personale në jetë, sepse isha grua. Absolutisht, jam përballur njësoj siç do t’përballej dhe një burrë. Për të parën herë kur e kam ndjerë që të qenit grua është një element që ta godasin si dobësi, e kam ndjere në politik sepse aty pushteti është më i madh, vendimarrja  është e tillë që me traditë është e burrave, lufta bëhet më e egër dhe në fakt burrat më të dobët përpiqen t’i godasin gratë e forta tek ajo që e quajnë seksi i dobët, që për mua është një klishe banalë që duhet të ndryshojë e po ndryshon tashmë me emancipimin e shoqërisë. Por është luftë e gjatë.

Jonida– Je ndjerë e lënduar në këto katër vite?
MK_Ka pas momente që jam ndjerë e lënduar, por aty ku jam ndjerë e lënduar jam ndjerë dhe e komplimentuar sepse kam parë që nuk më godasin dot me një dobësi profesionale apo me një gabim pune, apo me neglizhencë në detyrën që kam, e në mungesë të këtyre më kanë goditur thjesht me ekzistencën e të qenit femër.

Jonida– Del nga shtëpia në cçarë ore dhe kthehesh në çfarë ore, sidomos tani që ka filluar edhe fushata elektorale.

MK– Unë jam mësuar edhe përpara se të isha minister kulture të punoj me këtë ritëm, kështu që në këtë kuptim kjo nuk ka ndryshuar por për intensitetin e kohës është rritur shumë përgjegjesia dhe për pasojë rritet edhe stresi. Unë punën e filloj diku në 6 të mëngjesit, por e filloj në shtëpi sepse mjetet teknologjike ta mundësojnë që një pjësë e madhe e punës të bëhet në kompjuter dhe dal nga shtëpia në orën 8 e pak. Kthimi nuk ka orar. Për fat të mirë, jam në një sektor ku nuk ka të shtuna apo të diela sepse ne aktivitetet shpesh i kemi në fundjavë dhe mbrëmjet janë pjesë e aktiviteteve kulturore, por që për mua është edhe punë. Në jo pak ditë të javës unë përpiqem të ndjek të gjitha aktivitetet kulturore që përfundojnë dhe në 10 të natës. Në mos të gjitha, 95% të tyre i ndjek patjetër.

Jonida– Ç’bëhet me familjen tënde ndërkohë?

MK_ Kam një familje që e para, është po aq intensive sa edhe unë me të cilët ndajme çdo gje, punën shqetësimet dhe që shpesh bëhen pjesë e aktiviteteve kulturore sepse për fat të mirë, siç thashë, punoj në një sektor që ka publik, kështu që ata janë pjesë e publikut. Gjthsesi unë e pranova këtë detyrë kur fëmijët e mi janë rritur dhe janë të zotët e vetes së tyre që  jo t’u shërbejë unë atyre, por të më ndihmojnë mua ta dhe kemi një ndarje të ekuilibruar të përgjegjësive dhe kjo ështe me rradhë, tani ështe rradha ime.

Jonida- Publiku e di që bashkëshorti i ministers është gazetari i njohur Aleksandër Furrxhi. Si ndjehet ai në rolin e të qenit burri i minister, ai ka publikun e vet por të qenit bashkëshorti i ministres në një vend kaq të vogël është përgjegjesi e madhe, në një vend kaq të vogël sa Shqipëria. Mund …

MK-Aleksandri ka profilin e vet publik dhe si i tillë ai ka profilin e vet tashmë të konfirmuar.

Jonida– Ia ke vështirësuar me rolin tënd si minister?

MK_ Them se po dhe për këtë më vjen keq por ai është kaq profesionist sa e përballon shumë mirë këtë gjë dhe është një burrë me karakter shumë të fortë pa të cilin unë nuk do të kisha bërë, jo tani, por nuk do ta kisha bërë asnjë çap në jetë. Në momentin që unë e mora këtë detyrë, nuk e mora unë, ne e morëm bashkë, ndamë çdo vështirësi dhe çdo problem. Ashtu siç kemi ndarë bashkë të gjithë profesionin e tij në momentet më të vështira të ushtrimit të gazetarisë sic ka qenë viti 1997 që ka qenë vit i tmerrshëm për gazetarët dhe Sandri ka qenë 20 vite gazetar i BBC. Ajo ka qenë një shkollë jo vetëm për atë por edhe për mua dhe kemi ndarë bashkë shumë momente të vështira unë nuk mund të bëjë asgjë as si profesioniste, as si minister dhe as si person publik, pa ndarë çdo gje me Sandrin dhe pa pasur ne cdo sekondë mbështetjen dhe mendimin edhe kur unë nuk jam fizikisht me të.

Jonida– Çfarë këshille të ka dhënë Sandri si profesionit i mirë  të paktën në raportin e një ministri me publikun.

MK– Ai më ka dhënë vetëm një këshillë “Ji vetvetja”, e unë e kam ndjekur në mënyrë fanatike këtë gjë dhe besoj se kjo ka qenë një udhëzues me të cilin besoj se ia  kam dalë, po kjo pastaj i përket publikut dhe votuesve dhe kritikëve të politikës për ta gjykuar.

Jonida– Mund të jesh vetvetja në politikë?
MK– Patjetër mund të jesh. Kam pas besimin që do tja dilja, sepse pa këtë besim nuk do ta kisha marre përsipër por kam pas edhe shumë dyshues të fortë. Madje edhe brenda familjes time, im atë nuk ka qenë dakord dhe ka bërë qëndresë. Unë kam një peng me të , ai iku nga jeta disa javë para se unë ta merrja këtë detyrë. Nuk ka qenë asnjëherë dakord dhe nuk e jetoi mirë.

Jam rritur me dy prindër që kanë qenë të përkushtuar në familje me mua dhe me tim vëlla, një tjetër person publik edhe ai, Ben Kumbaro, me të cilin kemi qenë të lidhur. Familja është gjëja më e shtrenjtë që ne kemi pasur dhe unë vazhdoj ta kem, si në kuptimin e familjes së vogël që krijova vetë, ashtu edhe në kuptimin e familjes së madhe. Prindërit e mi bëjnë pjesë tek ai brezi i munduar, unë do ta quaja”brezi i humbur”, sepse iu kushuan një ideali, besuan shumë fort në punën që bënë, u dëmtuan dhe u goditën pikërisht pse ishin shumë të ndershëm dhe sigurisht vitet e diktaturës nuk i lanë pa pasoja. Në këtë kontekst, im atë ka marrë zhgenjimet e veta në jetë dhe nuk mori mirënjohjen e një njeriu të ndershëm që punoi fort, por e mori tek fëmijët e tij me të cilët është krenuar gjithmonë

Jonida- Pse nuk ishte dakord që ti të ishe ministre?

MK_ Sepse ashtu siç një pjesë jote e vogël, përfshi edhe mua vetë, politika na ka zhgenjyer shpesh, politikanët nuk na kanë frymëzuar gjithmonë dhe kjo ka qenë dhe arsyeja që unë i kam ndenjur përgjithësisht larg politikës dhe duke qënë shumë thellë politikisht e mbrujtur me politikën. Që kur mora vendimin të rrisja fëmijët e mi në Shqipëri, besoj se kam marrë një vendim politik. Që kur mora vendimin që 30 vjet të jetës t’ia kushtoj universitetit dhe ku kam formuar 30 breza studentësh, ka qenë një vendimarrje politike; që kur mora vendimin që të isha publikisht presente, me kritika, me reagimet e mia në media apo në media apo në forume të ndryshme, pa qenë e angazhuar drejtpërdrejtë në politikë, besoj që është një vendim politik. Pra ne mund të jemi qenie politike, pa qenë drejtpërdrejtë në politikën aktive. Në këtë kontekst, duke u dhënë fëmijëve të mi një edukim që të kishin një qasje politike ndaj cka ndodhte në shoqëri dhe shoh sot që ata janë të tillë. Të tillë qëndrim ka pas edhe im atë dhe ai ka qenë kritik ndaj politikave të vendit.

Jonida-Mendon se po të kishte pasur fatin të shihte për një kohë më të gjatë Mirelën si minister dhe të shihte arritjet e tua dhe punën tëndë, do të kishte komplimentuar apo do t’kishte bërë kritika?

MK– Unë besoj që në të njejtën kohë ai do të kish qenë shumë i lumtur dhe krenar, sepse e shoh këtë te nëna ime që ndjek çdo ditë me ankth çdo gjë që ndodh, por për fat të keq, ajo që thamë pak më parë, nese ka njeri që lëndohet më shumë se kushdo edhe nga banaliteti, janë prindërit. Familja ime, Sandri dhe fëmijët e mi, arrijnë ta mirëkuptojnë, janë mjaftusehëm të fortë ta bëjnë dallimin midis kritikës reale dhe përbaltjes. Në katër vite, nëse ka një gjë që kam ndryshuar, është që jam bërë më e fortë ndaj përbaltjes, kam arritur ta blindoj veten dhe të kuptoj se përbaltja pa vlerë bie shumë shpejt, ndërsa puna që ndrin të nxjerr në dritë. Kjo gjë te prindërit qenka shumë e vështirë dhe ndoshta them që më mirë që im atë nuk e ka dëgjuar se ndoshta nuk do ta kish përballuar dot, e ai kësaj i trembej. Ndërsa mamasë time përpiqem t’ia lehtësoj duke ia shpjeguar, por nuk mban shumë gjatë. Herë pas here ajo është e shqetësuar dhe lexon e para ato titujt bombastikë, të cilat vetëm përbaltin, po ndërkohë është po aq krenare sa herë që një punë e drejtuar nga unë jep rezultatet e veta. Kjo është një gjë që shkon duke u mbajtur përdore shumë fort. Ajo që dominon është dashuria. Unë ministër jam për pak kohë, isha për katër vite, jam në fund të mandatit. Mirela,  nëna, gruaja, mikesha, shoqja, vajza do të jenë për tërë jetën.

Jonida– Shoh një verore në dorë, shoh një shirit lejla që mund të jetë lejlaja e rilindjes

MK_- Po,  është, sllogani “Shtet, punë, mirëqenie për shqipërinë që duam”. Veroren ma kanë vendosur në qytetin e Përmetit. Unë kam rënë në dashuri me atë qytet. Ka një vit e gjysmë që punoj ku ndërtojmë projektet e qendrës historike dhe të rijetëzimit të trashëgimisë kulturore dhe në fakt është edhe zona në të cilën unë jam kandidate si deputete. Një nga traditat që ka ai qytet është dita e verës, në 14 mars. 14 marsi nuk është vetëm në Elbasan. Unë kam jetuar disa vite në Elbasan dhe e njoh ditën e verës në Elbasan, nuk e dija që festohej edhe në Përmet në ato përmasa. Kur e kam zbuluar i kam bërë vetës një premtim qe dua ta kthej ditën e verës së Përmetit në një festë kombëtare dhe sivjet ne arritëm të bëjmë një ngjarje vërtetë shumë të bukur dhe kombëtare në Përmet dhe këtë ma vendosën amvisat e Përmetit, kështu që unë do ta mbaj sepse më jep një shije shumë të mirë. Ndërsa ky  është simboli i fushatës në të cilën unë besoj. Tjeetra festivali fustanella, kjo është bileta e një festivali që fillon në Gjirokastër këtë të premtë, të shtunë, të dielë.

Jonida– Me biletë do të hysh edhe ti

MK– Po patjetër! Unë kam blerë sot biletën e festivalit fustanella, të cilën e prezantuam sot me organizatorët, do të jetë 3 ditë në kalanë e Gjirokastrës. Do të ketë grupe nga shumë vende, Italia, Indonesia, Maroku, Greqia, Britania e MAdhe, me të cilët kemi muzikën tradicionale të kombinuar me modernitetin, me muzikën moderne. Robert Bisha, drejtor i festivalit, do të jetë bashkë me korin polifonik, të cilët në fakt bënë një koncert të jashtëzakonshëm për ditën e Europës në kalanë e Gjirokastrës, që ne organizuam me delegacionin europian ku bënë një spektakël magjik. Edhe këto tri netë do të jenë magjike dhe nuk mund te hysh pa këtë biletë

Jonida –Po shoh në qafë një shirit të zi dhe varur unaza. Eshtë unaza e martesës që ti e mban varur në qafë?

MK-Jo, unë nuk kam unazë martese, kjo është unaza e tim eti, që ia ka dhuruar mamasë sime kur janë martuar.

Jonida– Ka një histori kjo varëse që e mban në qafë? E mban çdo ditë e vë me raste?

MK: Jo nuk e mbaj me raste .E mbaj gjithmonë dhe brenda janë inicialet e tim eti qe përkojnë me inicialet e mia.

Jonida: Edhe një yll i vogël?

MK: Ky ylli i vogël është në fakt tjeter interesant. Unë kam një mikeshë shumë të dashur që është edhe kumbara e vajzës sime, ajo është Liri Begeja.  Kineastja franceze me origjinë shqiptare, një njeri nga ata që janë si ëngjëj që e kam gjithmonë më vete që e dua shume dhe ma ka dhënë ajo. Pra, janë disa kombinime simbolesh që në fakt nuk kisha menduar që do merreshin me këtë por ja mi nxorre tani.

Jonida– Ja, më bënë përshtypje. Të të bëj edhe dy pyetje të tjera. Ka filluar të ketë një kujdes të veçantë në këto katër vite pune për mënyrën sesi dukesh, për stilin, të jesh ministre kulture, të përballesh me delegacione, ambiente kulturore, mbase është mesazh edhe veshje.

MK– Më pyete pak më parë a ka ndonjë gjë që ka ndryshuar dhe në ka një gjë që nuk ka ndryshuar fare është veshja.

Jonida– Po pse?

MK– Sepse e thashe. Ji vetvetja. Unë jam pak tip konservator përsa i përket pamjes sime dhe ndjesive trupore dhe fizike dhe asgjë s’ka ndryshuar.

Jonida– Nuk mund t’ia besoje qoftë edhe një artisti që mund të ishte në fushën e stilimit.

MK– Nuk e shkova fare nëpër mend këtë gjë dhe as e kam shkuar fare nëpër mend. Kam siç e shikon po atë flokë, po ato veshje. Stili nuk ka ndryshuar fare.

Jonida–   Megjithatë, nuk është  se ka pasur shumë nevojë për të ndryshuar stili i Mirelës. Ka qënë  gjithmonë në grua e fisme dhe e pashme edhe kur  nuk ka qënë politikane.

MK – E the ti këtë.

Jonida– Mbase edhe më shumë atëherë, ndoshta për shkak të sharmit të lirisë që të jep të qënit profesionit në fushën tënde. Dhe një pyetje tjetër kam.  Zonja Ministre, një foto të fëmijevë nuk e gjetëm?

MK– Atëherë, në fakt  mënyrën se si e bërë pyetjen “ Edhe një pyetje Zonja Ministre,një foto të fëmijëve”. Ministrja për pak kohë, mamaja për tërë jetën. Femijët nuk janë të ministres janë të Mirelës dhe përderisa më ke ftuar si ministre nuk besoj se ka hapësirë për fëmijët. Unë në përgjithësi, jo vetëm që nuk më pëlqen por edhe e kritikoj edhe e dënoj mënyrën sesi përdoret familja e personave publike (përbaltja) në kushtet kur ata nuk e nxjerrin vetë. Ne në Gjirokastër përdorim një shprehje: Gërvëliset në jetën private të personave publikë. Ç’ka unë e shoh si mungesë etike e para, e dyta e quaj të dëmshme dhe nuk mendohet në asnjë moment që preket jeta private e disa njerëzve që nuk kanë asnjë përgjegjësie.

Jonida– Ke arritur ti mbrosh?

MK– Për derisa ju nuk gjetët asnjë foto dhe jo vetëm kaq. Fëmijët e mi janë të rritur dhe unë respektoj në mënyrë absolute privatësine e tyre. Ata kanë jetën e tyre, kanë ndërtuar marrëdhëniet e tyre për çka qënia ministre e mamasë nuk besoj se duhet të këtë lidhje. Ata janë të bindur që nuk kanë asnjë meritë për faktin që mamaja në një moment të caktuar është ministre. Përkundrazi, i shton ata me përgjegjësi që të jenë më të kujdesshëm në jetën e tyre private dhe mbase me keqardhje e madhe duke iu kërkuar ndjesë se i kam privuar nga disa liri që mund t’i kenë bashkmoshatarët e tyre, qoftë në rrjetet sociale, në jetën e tyre aktive. Duke i falenderuar me gjithë zemër që e kanë pranuar këtë mënyrë jetese si një ndarje të përgjegjësise së përbashkët që në kemi që të katërt në momentin që të katërt pranuan që unë të kisha këtë detyrë. Vendimi im për t’u bërë ministre ka qënë vendimi i tyre para se të ishte i imi.

Jonida– Në fushën e gazetarisë në fushën e artit ku po drejtohen? Ku po orientohen ata?

MK–  Vajza është në universitet dhe është më shumë në  fushën e marrëdhënieve ndërkombëtare, shkencave politike. Ndërsa, djali është në gjimnaz. Kështu që ai ende nuk e ka zgjedhur saktësisht drejtimin e jetës.

Jonida– Është herët akoma. Çfarë planesh ke pas zgjedhjeve? Apo në pritje të çfarëdo të vendoset politikisht, për poste ministrore apo poste të tjera?

MK– Për një kandidat për deputet, sigurisht, plani është shumë i qartë. Është prezantimi dhe dhënia llogari para publikut dmth para votuesve për sesi i këmi bërë punët dhe për të kërkuar votëbesimin e tyre që une e bësoj plotësisht të meritura tani pas 4 vitesh për të  vazhduar të gjitha projektet që kemi nisur. Sepse, në të vertetë është bërë një punë e madhe jo vetëm në sektorin e kulturës edhe në të gjitha sektoret e tjera. Janë bërë reforma kaq të mëdha dhe janë bërë ndërhyrje kaq të mëdha në territor, në ekonomi, në jetën shqiptareve saqë vështirë t’i gjesh të ngjeshura kaq pak vite në periudha të mëparshme.Por, nuk kemi arritur të bëjmë të gjitha ato që mendonim  dhe që do të donim të bënim..

Jonida – Do të doje ti që të ishe  përsëri në postin e ministres së kulturës?

MK– Ajo që dua është që të gjithë kantierët e nisura nga sektori i kulturës të përfundojnë me sukses. Pastaj, këtë e bën Mirela apo e bën  një tjetër kjo nuk është asnjëherë çështje individi. Asnjë ministër nuk e bën punët vetëm, ajo është që të gjitha projektet, janë projekte skuadre. Skuadra ka një kapiten, kapiteni është Edi Rama dhe në njëfarë mënyre ne kemi funksionuar gjithmonë si një skuadër ose idetë  vijnë nga kryeministri dhe në të gjithë marrim përsipër ti zbatojmë, ose secili nga ne propozon politika e veta në sektorin që mbulon dhe ne  mbështesim nëjri tjetrin. Ashtu sikur duam të mbulojmë dhe të mbarojmë reformat dhe projektet në shëndetësi apo në arsim, them atyre në arsim sepse jam shumë më e ndjeshme për shkak të karrierës time universitare, apo edhe në kulturë. Këto do të jenë sërish pjese e një skuadre të cilët do të kenë të njëjtin kapiten që kanë tani.

Jonida-Nuk me mbetët gjë tjetër, përveç se të falenderoj që ishe me mua, mund të flisnim pafundësisht gjatë dhe nuk do të na mjaftonte  shumë programe dhe minuta për të analizuar në detaje çështje që kanë të bëjnë me artin dhe kulturën dhe për fat të mirë ne jemi në stadin që  mund të diskutojmë çështjen që kanë të bëjnë me artin, kulturën me trashëgimine kulturore. Por, jam shumë e sigurtë që bashkë do takohemi pas 4 vitesh në qoftë se do të jesh përpëri në detyrë nuk  besoj që do të kemi takime të shpeshta në studio televizive sepse jashtë studios do të kemi mundësi të përshëndetemi.

MK– Shumë faleminderit!  Ishte kënaqësi.