Ambasadori i ardhshëm i Shqipërisë në Londër do të jetë Uran Ferizi, shkruan spectator.co.uk.
Është një takim i jashtëzakonshëm, edhe për shkak se takimi i parë i Dr Ferizit me Britaninë e Madhe ka ndodhur kur ai ka ardhur si emigrant ilegal në vitin 1998. Ai ishte 17 vjeç dhe nuk kishte asgjë përveç rrobave të trupit.
Uran Ferizin e kam takuar për herë të parë më shumë se dhjetë vjet më parë dhe atëherë e zbulova historinë e tij, shkruan Alasdair Palmer, ish shkrimtar i fjalimeve të Home Office.
”Ai më tha se kishte qenë i vendosur të shkonte në Britani që kur ishte 15 vjeç. Ai vendosi që donte të studionte në Universitetin e Oksfordit, pjesërisht sepse babai i tij kishte përmendur arsimin e Oksfordit si një shembull të diçkaje që djali i tij nuk mund ta arrinte”, shkruan Palmer.
Kjo i kishte ngjallur Uranit të ri një dëshirë të fortë për t’i treguar babait të tij se kishte ”gabuar”. Ai ndjeu se nuk kishte të ardhme për të në Shqipëri. Prindërit e tij kishin humbur pjesën më të madhe të kursimeve të tyre kur banka e tyre investoi në skemat piramidale që falimentuan miliona shqiptarë.
Lufta e suksesshme e Uranit për të arritur Britaninë dhe Oksfordin demonstron këmbënguljen e tij fenomenale
Me ndihmën e familjes, adoleshenti Uran Ferizi arriti të mbledhë 300 markat gjermane të nevojshme për të ”blerë një vend” në një anije klandestine nga Shqipëria në Itali.
Ajo varkë u ndërtua për të akomoduar shtatë persona, por më shumë se 30 u grumbulluan brenda saj.
Policia italiane patrullonte gjatë gjithë Adriatikut dhe për t’i shmangur ata, kontrabandistët zgjodhën një rrugë që nga 30 minuta të zgjaste disa orë.
Deti atë natë ishte jashtëzakonisht i trazuar. Një varkë tjetër u nis në të njëjtën kohë dhe nga i njëjti vend. Ka rënë diku mes brigjeve të Shqipërisë dhe Italisë. Të gjithë në bord u mbytën. Urani nuk e dinte këtë në atë kohë. Ai e mori vesh vetëm kur telefonoi në shtëpi dhe zbuloi se nëna e tij mendonte se ai kishte vdekur në varkën që u mbyt.
Lajmet në Shqipërinë e asaj kohe ishin plot fatkeqësi.
Trafikantët i thanë se prej andej mund të merrte një taksi për në Milano. Ai i dha 150 markat e tij të çmuara gjermane një taksisti ndërsa ishte i rraskapitur ra në gjumë në taksi. Kur u zgjua, taksisti i tha se ishte në Milano. Vetëm kur mbërriti në stacionin e trenit e kuptoi se nuk ishte kështu: ai ishte ende në Brindisi.
I uritur, i ftohtë, me rroba pothuajse të thata dhe tani pa para, vendimi racional mund të ishte të hiqja dorë nga shkuarja në Oksford. Por Urani hipi në një tren që shkonte në veri, drejt Milanos. Detyra e tij e parë ishte se si të shmangte kontrollorin Ai u ul në një vagon përballë një zonje dinjitoze italiane, e cila e pa me keqardhje, ndërsa ai qëndronte duke u dridhur në stacion.
Ai i tregoi asaj për udhëtimin e tij të fundit dhe sesi i kishin grabitur nga taksisti të gjitha paratë që i kishin mbetur. Kur erdhi kontrollori dhe i kërkoi biletën, ajo grua pagoi biletën e Uranit.
Në Milano, Urani hyri fshehurazi në një tren që shkonte për në Antwerp, ku kishte një kushëri me të cilin mund të qëndronte ndërsa kuptonte se si të kalonte Kanalin. Problemi ishte edhe një herë se si të shmangej kontrollori. Këtë herë personat e tjerë të karrocës së tij ishin një grup gazetarësh. Ai filloi një bisedë me ta për emigracionin. Duke kuptuar një histori, ata ndihmuan të shpërqendronin kontrollorin dhe Urani përsëri arriti të bënte një udhëtim të gjatë me tren pa paguar.
Pasi në Antwerp, Urani qëndroi me kushëririn e tij për tre javë. Ai zbuloi se në Ostend parkonin kamionët për në Britani gjatë natës dhe mendoi si të hynte pa lajmëruar shoferin. Herën e parë që arriti të hipte në pjesën e pasme të një kamioni, ai zgjoi shoferin, i cili e hodhi menjëherë nga automjeti.
Herën e dytë ai u gjet nga qeni nuhatës i përdorur nga policia lokale. Policia e shoqëroi në stacionin më të afërt, e urdhëroi të merrte trenin tjetër për në Bruksel dhe më pas u largua. Urani ishte ulur në një karrocë të zbrazët. Për herë të parë ai ndjeu se ëndrra e tij për të shkuar në Oksford kishte marrë fund.
I rraskapitur, i dëshpëruar dhe i uritur, ai mendoi se sa herë i ati i kishte thënë se nuk do të shkonte kurrë në Oksford. Ky mendim ishte i mjaftueshëm për ta bërë atë të provonte përsëri. Zbriti nga treni dhe iu afrua radhës së kamionëve që prisnin të kontrollohej nga dogana dhe policia.
Ai u zvarrit nën një kamion që e dinte se ishte nisur për në Dover dhe gjeti një mënyrë për t’u kapur pas shasisë. Policia ishte kthyer me qenin nuhatës të drogës. Mbylli sytë dhe priti të pashmangshmen. Por e pashmangshmja nuk ndodhi. Këtë herë qeni nuk e vuri re dhe policia kaloi pa u ndalur. Kamioni u ngjit në rampën e tragetit.
Individi që do t’i paraqesë kredencialet e tij mbretit Charles III në fillim të vitit 2024 doli nga ”poshtë” kamionit të ndaluar. Më në fund ai ishte rrugës për në Britani.
Sapo mbërriti në Dover, Urani kontaktoi shërbimet sociale. Jo ende 18 vjeç, ai ishte i mitur dhe shërbimet sociale duhej të merreshin me të. Atij iu dhanë 20 stërlina dhe një vend për të qëndruar. Por ai donte të shkonte në Oksford. Ai mori një tren për në Londër. Aty ai kontaktoi shërbimet sociale, të cilët i gjetën një dhomë për ta ndarë me një tjetër emigrant ilegal.
Detyra e parë e Uranit ishte të gjente një punë. Pasi eci për katër ditë nëpër Londër duke u ndalur në çdo vend që kishte një tabelë jashtë që ofronte punë, ai gjeti punë si pjatalarës në një restorant grek në Islington.
Ai gjithashtu filloi të ndiqte klasat e mbrëmjes, fillimisht për të përmirësuar anglishten e tij, më pas për të marrë nivelet A, të cilat ai e dinte se i duheshin nëse donte të arrinte në Oksford.
Ai takoi edhe gruan që do të bëhej gruaja e tij. Edhe pse ai e donte atë martesa u shpërbë. Ajo i tha atij se ”duhej të zgjidhte mes saj dhe Oksfordit”. Ai zgjodhi Oksfordin dhe kjo gjë çoi në divorc.
Urani kaloi matematikën dhe fizikën e nivelit A me notat A. Ai aplikoi në Kolegjin Universitar të Oksfordit. Ai u thirr për një intervistë dhe mori testin e matematikës në kolegj. Për gëzimin e tij të shfrenuar, atij iu ofrua një vend për të studiuar inxhinieri. Por ai ishte ende një emigrant ilegal. Ai nuk mund ta zinte atë post derisa statusi i tij të rregullohej.
Ai shkoi në ”Lunar House” në Croydon, qendra e vizave dhe imigracionit të Home Office. Ai u dërgua te një zyrtar i cili i shpjegoi Uranit se mund ta deportonte menjëherë. Urani i tregoi zyrtarit letrën nga Oksfordi.
Ai i tha zyrtarit se kishte një zgjedhje: Ai nuk mund të shkatërronte të ardhmen premtuese të një të riu duke e dëbuar atë.
Zyrtari i tha Uranit të priste jashtë zyrës së tij ndërsa ai konsultohej me kolegët e tij. Pas asaj që dukej si një përjetësi, u thirr Uran Ferizi. Zyrtari i dha një copë letër. Në krye shkruhej: Leje qëndrimi pa afat.
Uran Ferizi më pas aplikoi dhe iu dha shtetësia britanike. Për t’u bërë ambasador i Shqipërisë në Londër, ai duhej të hiqte dorë nga shtetësia britanike, siç e kërkon statusi diplomatik. Ishte një vendim shumë i dhimbshëm.
Të qenit britanik është shumë për zemrën e tij: borxhi i mirënjohjes që ai ndjen ndaj këtij vendi është kolosal. Ai u sigurua se do të mund të aplikojë sërish pasi t’i mbarojë mandati si ambasador i Shqipërisë.
Por pse u zgjodh si ambasador i Shqipërisë? Pas Oksfordit, Dr Ferizi punoi për një kohë të shkurtër në një bankë, para se të fitonte një doktoraturë në modelimin mikrostrukturor të trurit në UCL.
Më pas ai punoi në shkollat mjekësore të Universitetit të Nju Jorkut dhe Stanfordit. Studimi i tij kontribuon në përparimet në diagnostikimin e hershëm të sëmundjeve të tilla si skleroza e shumëfishtë dhe Parkinson, duke përfituar njerëzit jo vetëm në këtë vend, por në mbarë botën.
Këto janë arritje mbresëlënëse, por nuk janë kërkesa të dukshme për të qenë ambasador në Londër. Megjithatë, ato demonstrojnë inteligjencën e fuqishme të Dr. Ferizit, e cila është një kualifikim përkatës, si dhe zotërimin e përsosur të gjuhës angleze, të cilën ai e flet mirë, në të vërtetë më mirë se shumë anglezë.
Lufta e tij e suksesshme për të arritur në Britani dhe Oksford tregon gjithashtu këmbënguljen dhe vendosmërinë e tij fenomenale.
Kur Rishi Sunak të takohet me ambasadorin e ardhshëm shqiptar në Londër, kryeministri do të takojë një njeri denjësisht të suksesshëm.
ATSH
