Covid-19 ishte kriza për të cilën u ngrit Agjencia Europiane e Sëmundjeve Infektive (ECDC), por që shërbeu vetëm për të ilustruar parëndësinë e saj, shkruan politico.eu, në një artikull nga Jillian Dutsch.

Megjithëse virusi ka infektuar më shumë se 3,8 milionë njerëz në Europë, ka vrarë më shumë se 190 000 dhe ka siluruar ekonominë, vendet europiane kanë luftuar për të koordinuar një përgjigje të përbashkët. Qeveritë e goditura nga paniku luftuan për furnizimet mjekësore, goditën njëra-tjetrën me karantina hakmarrëse dhe dhanë këshilla në kundërshtim me atë që thanë fqinjët e tyre dhe madje edhe ekspertët e shëndetit publik.

Për Qendrën Europiane për Parandalimin dhe Kontrollin e Sëmundjeve (ECDC), 2020-a ishte viti për të vënë në praktikë 16 vjet gatishmëri si një agjenci e krijuar për të ndihmuar në harmonizimin e përgjigjes së Europës ndaj asaj krize. Por, ndërsa koronavirusi përfshiu bllokun, kjo agjenci bëri shumë pak.

ECDC lindi nga një kontradiktë e brendshme. Pas shpërthimit të SARS-it në 2002-in, vendet e BE-së dhe Komisioni e kuptuan se kishin nevojë për një përgjigje më të koordinuar ndaj shpërthimeve virale. Por, ata nuk donin një agjenci të pavarur që mund t’i tejkalonte ata.

Zgjidhja e tyre? Krijimi i një agjencie që nuk ka fuqinë për të koordinuar

Me një mandat, buxhet dhe staf të kufizuar, agjencia kaloi vitet e saj si një organ pak i njohur shkencor, i vendosur midis Komisionit dhe kryeqyteteve të BE-së. Ajo nuk mund të ishte kaq e fortë pa u penguar. Ajo nuk mund të ishte shumë e dukshme pa u akuzuar për tejkalimin e mandatit të saj.

Intervistat me ish-zyrtarë dhe politikanë të përfshirë në krijimin e agjencisë sugjerojnë që kriza e koronavirusit ka sjellë në plan të parë kufizimet në operacionet e saj që ishin krijuar. ”ECDC kishte më pak kompetenca nga çfarë i duheshin në të vërtetë”, tha John Bowis, i cili udhëhoqi Parlamentin Europian gjatë negociatave mbi themelimin e agjencisë.

Kur koronavirusi goditi kontinentin, agjencia dha ​​këshilla shkencore, por shpesh me pak efekt në kryeqytetet e BE-së dhe nganjëherë vetëm pasi vendet të kishin marrë vendimet e tyre politike. Ajo u përmbajt nga interpretimi ose shpjegimi i të dhënave të mbledhura me arsyetimin se një veprim i tillë do të shkonte përtej mandatit të saj. Ndryshe nga agjencitë e tjera ndërkombëtare, ajo kurrë nuk ka folur drejtpërdrejt me qytetarët.

Ndërsa tetori sjell rritje të numrit të çështjeve dhe frikë nga një valë e re koronavirus në të gjithë Europën, shqyrtimi i përpjekjeve të ECDC për të organizuar një përgjigje të unifikuar nga kryeqytetet kombëtare gjatë tetë muajve të fundit tregon se një marrëveshje jofunksionale ka të ngjarë të vazhdojë.

“Roli ynë aktual është vetëm të japim udhëzime dhe të paraqesim… disa opsione për përgjigjen”, theksoi drejtoresha e ECDC-së Andrea Ammon për politico.eu në një intervistë. ”Por, ajo që qeveritë bëjnë në fund të fundit është përgjegjësia e tyre. Dhe pastaj, natyrisht, ata janë gjithashtu përgjegjës për të”, theksoi ajo.

Prova e zjarrit

Një nga momentet e pakta kur ECDC u vu në qendër të vëmendjes doli të jetë një gabim i madh. Në redaksinë e Komisionit, më 27 shkurt, një zyrtar i agjencisë siguroi gazetarët se kishte vetëm një shans “të ulët deri të moderuar” që koronavirusi të përhapej në të gjithë Europën.

Për më tepër, qeveritë kishin plane të gatshme solide dhe kapacitetet adekuat të provave. Ndërsa reporterët vunë në pikëpyetje vlerësimin, duke iu referuar posaçërisht numrave të rasteve që shpërthyen në Itali, zyrtari u përgjigj duke thënë se në të vërtetë mund të ketë më shumë raste nga sa ishte në dijeni, por shtoi se koronavirusi deri më tani kishte vrarë më pak njerëz sesa gripi normal.

Nuk vonoi shumë për ta zbuluar. Atë fundjavë, rastet në Itali u rritën nga rreth 200 në rreth 500 çdo ditë, pastaj në mijëra në ditë deri më 8 mars. Më pak se një javë pas konferencës për shtyp më 2 mars, agjencia ndryshoi kursin dhe theksoi se ekzistonte një rrezik “i moderuar deri i lartë” i përhapjes së virusit.

Pavarësisht nga pyetjet e ngritura, disa, duke përfshirë Zofija Mazej Kukovič, një eurodeputete sllovene në bordin e drejtorëve të ECDC, kundërshtuan kritikat për atë incident të veçantë. Charmaine Gauci, kreu i përgjigjes për koronavirusin në Maltë dëshironte që ECDC të ishte më “proaktiv sesa reaktiv” në sigurimin e informacionit.

Në mënyrë të ngjashme, një anëtar i bordit të ECDC i cili nuk pranoi të identifikohej, raportoi zhgënjimin e ngurrimit të agjencisë për të vlerësuar se cilat vende të treta do të ishin të sigurta për BE për t’u rihapur në fillim të verës. “Si një autoritet i shëndetit publik… ne ende nuk kemi mundur t’i tregojmë publikut… ju mund të shkoni në Meksikë, por nuk mund të shkoni ende në Brazil”, theksoi një anëtar i këshillit.

“Unë prisja që ECDC të na ndihmonte”, theksoi ai. Por, agjencia ishte e kufizuar në ndihmën e saj.

Kostoja e pavendosmërisë

Parlamenti Europian fillimisht donte të krijonte një agjenci të fuqishme që do të mbulonte të gjitha sëmundjet, jo vetëm ato infektive, dhe më e rëndësishmja, mund t’u tregonte vendeve çfarë të bënin.

Komisioni donte që agjencia të funksiononte ekskluzivisht si një organ shkencor nën kontrollin e Brukselit. Ndërkohë, qeveritë kombëtare, veçanërisht ato të fuqishme si Britania e Madhe dhe Gjermania, nuk dëshironin një agjenci të BE-së që mund të tejkalonte autoritetet e tyre kombëtare.

Rezultati ishte një agjenci e krijuar në imazhin e Qendrave Amerikane për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve (CDC), por me një buxhet më të vogël se homologu i saj amerikan. Buxheti i ECDC, rreth 50 milionë euro në vit është shumë më pak se 12 miliardë dollarët e CDC. Dhe megjithëse stafi i ECDC është rritur në gati 300, ai amerikan numëron 10 000.

Në retrospektivë, Ministri gjerman i Shëndetësisë Jens Spahn tha këtë pranverë, ECDC është “larg, shumë larg CDC të SHBA” për sa i përket asaj që mund të bënte agjencia europiane. Pas pandemisë së gripit të derrit në vitin 2009, Parlamenti Europian arriti në përfundimin se ECDC do të përfitonte më shumë fonde për të ndihmuar vendet. Por, kjo nuk ndodhi. Buxheti i ECDC, si shumë agjenci të BE, është i stabilizuar që nga viti 2010, pavarësisht inflacionit.

Kriza e ardhshme

Thirrjet që agjencia të përforcohet janë duke u bërë më të forta, përfshirë presidenten e Komisionit Ursula von der Leyen në fjalimin e saj, por mënyra se si mund të ndryshojë lë shumë për diskutim.

Komisioni po shkruan një ndryshim të mandatit për t’u zbuluar në fund të nëntorit. Avokati Europian i Popullit aktualisht po vlerëson trajtimin e ECDC për shpërthimin e koronavirusit. Vendet gjithashtu duan një raport mbi punën e agjencisë, i cili mund të kërkojë vite për t’u bërë.

Disa politikanë të BE-së kanë thënë që ECDC duhet të marrë më shumë para’ dhe të punësojë më shumë staf për t’u marrë më mirë me pandeminë e ardhshme. Angela Merkel dhe Emmanuel Macron kanë shkuar më tej duke thënë se agjencia duhet të përfshihet më shumë në koordinimin e përgjigjeve të vendeve ndaj emergjencave shëndetësore.

Por, kjo mund të kërkojë rregullime të mëdha në rregullimet aktuale ligjore dhe politike. Ndërkohë, edhe marrja e një buxheti më të madh mund të jetë e vështirë.

Von der Leyen dhe të tjerët po lëvizin për të krijuar një agjenci krejtësisht të re, të ngjashme me Autoritetin e Kërkimit dhe Zhvillimit të Avancuar Biomjekësor të SHBA (BARDA), që u projektua posaçërisht për të hyrë në veprim dhe për të financuar përpjekjet e prokurimit dhe kërkimit kur ka një rast urgjent.

ECDC nuk është aspak e vetmja agjenci e sëmundjeve infektive që po merret në konsideratë. Organizata Botërore e Shëndetësisë është quajtur tepër politike, shumë e afërt me Kinën dhe injorante në zhvillimin e shkencës. Disa mendojnë se agjencia mund të përdorë pandeminë në vazhdim si një shans për të rikrijuar rolin e saj.