Romanistja e mirënjohur italiane Francesca Melandri, e cila ka qenë nën karantinë në Romë për gati tre javë për shkak të shpërthimit të Covid-19, ka shkruar një letër për evropianët e tjerë “nga e ardhmja juaj”, duke shtruar gamën e emocioneve që njerëzit ka të ngjarë të kalojnë gjatë javëve të ardhshme.
“Po ju shkruaj nga Italia, që do të thotë se po shkruaj nga e ardhmja juaj. Tani jemi në vendin ku ju do të jeni brenda disa ditësh. Grafikët e epidemisë, na tregojnë të gjithëve të gërshetuar në një valle paralele. Ne jemi vetëm disa hapa përpara jush në rrugën e kohës, ashtu si Ëuhani ishte disa javë përpara nesh. Ne ju vëzhgojmë ndërsa silleni ashtu si ne. Ju përdorni të njëjtat argumente që kemi përdorur edhe ne, deri para pak kohësh, midis atyre që ende thonë “është vetëm një grip, pse gjithë kjo bujë?” dhe ata që e kanë kuptuar tashmë.
Ndërsa ne ju vëzhgojmë nga këtu, nga e ardhmja juaj, ne e dimë se shumë prej jush, siç u është thënë që të mbylleni në shtëpitë tuaja, cituar Orëell, disa madje edhe Hobbin. Por së shpejti do të jeni shumë të zënë për këtë. Para së gjithash, ju do të hani. Jo vetëm sepse do të jetë një nga gjërat e pakta që mund të bëni akoma. Do të gjeni dhjetëra grupe të rrjeteve sociale me mësimem se si të kaloni kohën tuaj të lirë në mënyra të frytshme. Do të bashkoheni me të gjithë, pastaj do t’i injoroni plotësisht pas disa ditësh.
Do të tërhiqni letërsinë apokaliptike nga raftet e librave tuaj, por së shpejti do t;ju duket se nuk do të ndjeheni në formë që të lexoni ndonjë prej tyre. Do të hani përsëri. Nuk do të flini mirë. Do të pyesni veten se çfarë po ndodh me demokracinë. Do të keni një jetë sociale të pandalshme në internet – në Messenger, ËhatsApp, Skype, Zoom… Do t’ju mungojnë fëmijët tuaj të rritur si kurrë më parë; bindja që nuk e keni idenë se kur do t’i shihni përsëri ata, do t’ju godasë si një grusht në gjoks.
Pakënaqësitë e vjetra dhe largimet e sherret do t’ju duken të parëndësishme. Do t’i merrni në telefon njerëzit me të cilët jeni betuar se nuk do të flisni kurrë më, në mënyrë që t’i pyesni ata: “Si po veproni?” Shumë gra do të rrihen në shtëpitë e tyre. Do të pyesni veten se çfarë po ndodh me të gjithë ata që nuk mund të qëndrojnë në shtëpi, sepse nuk kanë një të tillë.
Do të ndiheni të prekshëm kur dilni në pazar në rrugët e shkreta, veçanërisht nëse jeni grua. Do të pyesni veten nëse kështu prishen shoqëritë. A ndodh vërtet kaq shpejt? Do t’i bllokoni këto mendime dhe kur të ktheheni në shtëpi, do të hani përsëri. Ju do të vini mbipeshë. Do të shikoni për stërvitje në internet. Do të qeshni. Do të qeshni shumë. Do të gjeni brenda një humor që nuk e dinit se e kishit parë më parë. Edhe njerëzit që gjithmonë e kanë marrë gjithçka shumë seriozisht, do të mendojnë për absurditetin e jetës, të universit dhe të gjithëve.
Do të bëni takime në radhët e supermarketeve me miqtë dhe dashnorët tuaj, në mënyrë që t’i shihni shkurtimisht ata personalisht, ndërsa të gjithë respektojnë rregullat e distancës sociale. Do të numëroni të gjitha gjërat që nuk ju duhen. Natyra e vërtetë e njerëzve përreth jush do të zbulohet me qartësi totale. Ju do të ketë konfirmime dhe surpriza në këtë drejtim.
Të diturit do të zhduken befas nga interesi juaj. Mendimet e tyre befas do të duken të parëndësishme; disa do të merren me stërhollime gjoja realiste, por krejtësisht pa dhembshuri, saqë njerëzit do të ndalojnë t’i dëgjojnë ata. Në vend të kësaj, njerëzit të cilët i keni harruar, do të rezultojnë të jenë sigurues, bujarë, të besueshëm, pragmatikë dhe të qartë. Ata që ju ftojnë të shihni gjithë këtë rrëmujë si një mundësi për rinovimin planetar do t’ju ndihmojnë t’i vendosni gjërat në një perspektivë më të madhe.
Do t’i gjeni gjithashtu jashtëzakonisht të bezdisshëm: bukur, planeti po merr frymë më mirë për shkak se ka më pak ndotje nga gazrat, por si do t’i paguajmë ne faturat e muajin tjetër? Ju nuk do të kuptoni nëse të jesh dëshmitar i lindjes së një bote të re, është më shumë një akt madhështie apo mjerimi.
Do të luani muzikë nga dritaret dhe lëndinat tuaja. Kur na pe ne italianët duke kënduar opera nga ballkonet tona, ju menduat “ah, këta janë italianët”. Por ne e dimë që ju do të këndoni këngë të këndshme për njëri-tjetrin gjithashtu. Dhe kur të shpërtheni së kënduari “Unë do të mbijetoj” nga dritaret tuaja, ne do t’ju shikojmë dhe do të tundim kokat, ashtu si njerëzit e Ëuhan, të cilët kënduan nga dritaret e tyre në shkurt, e tundën kokën më pas, ndërsa na shikuan.
Shumë prej jush do të bien në gjumë, duke u zotuar se gjëja e parë që do të bëni sa më shpejt që të përfundojë bllokimi, janë procedurat për divorc. Shumë fëmijë do të ngjizen. Fëmijët tuaj do të shkollohen në internet. Do të jenë telashe të tmerrshme; ata do t’ju japin gëzim. Të moshuarit do t’ju binden si adoleshentë me vrap: ju do të duhet të luftoni me ta, në mënyrë që t’i ndaloni të dalin jashtë, të infektohen dhe të vdesin.
Do të përpiqeni të mos mendoni për vdekjet e vetmuara brenda urgjencave të spitaleve. Do të doni të mbuloni me petale trëndafili të gjitha hapat e punonjësve të mjekësisë. Do t’ju thuhet se shoqëria është e bashkuar në një përpjekje komunale, se të gjithë jeni në të njëjtën barkë. Do të jetë e vërtetë. Kjo përvojë do ta ndryshojë për mirë perceptimin për veten, si një pjesë individuale të një tërësie më të madhe.
Klasa shoqërore, megjithatë, do t’i bëjë të gjitha ndryshimet. Duke u mbyllur në një shtëpi me një kopsht të bukur, ose në një pallat të mbipopulluar, nuk do të jetë e njëjta gjë. Ashtu siç nuk është e njëjta gjë, që të vazhdoni të punoni nga shtëpia dhe ta shihni punën tuaj të zhduket. Ajo varkë në të cilën do të lundroni në mënyrë që të mposhtni epideminë, nuk do të duket njësoj për të gjithë dhe as nuk është e ndërtuar njëlloj për të gjithë: nuk ka qenë kurrë e tillë.
Në një moment, do e kuptoni që është e vështirë. Do të keni frikë. Do ta ndani frikën tuaj me të dashurit tuaj, ose do t’ia mbani vetes, në mënyrë që të mos i ngarkoni të tjerët gjithashtu. Do të hani përsëri.
Ne jemi në Itali, dhe kjo është ajo që dimë për të ardhmen tuaj. Eshtë thjesht një tregim i fatit tuaj të ardhshëm në një shkallë më të vogël. Ne jemi shikues fati me shumë rëndësi për ju. Nëse e hedhim shikimin drejt së ardhmes më të largët, të ardhmes që është e panjohur edhe për ne, edhe për ju, mund t’ju themi vetëm një gjë: kur të gjitha këto të mbarojnë, bota nuk do të jetë më e njëjtë!
Perktheu nga “The Guardian” per Javanews.al
Ardit Rada
